Ray Boone

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ray Boone
Ilustracja
wewnątrzpolowy (1B, 3B, SS)
Pełne imię i nazwisko

Raymond Otis Boone

Pseudonim

Ike

Data i miejsce urodzenia

27 lipca 1923
San Diego

Data i miejsce śmierci

17 października 2004
San Diego

Odbijał

prawą

Rzucał

prawą

Debiut

3 września 1948

Ostatni występ

11 sierpnia 1960

Statystyki
Średnia uderzeń

0,275

Home runy

151

Uderzenia

737

RBI

132

Kariera klubowa
Lata Kluby
1948–1953 Cleveland Indians
1953–1958 Detroit Tigers
1958–1959 Chicago White Sox
1959 Kansas City Athletics
1959–1960 Milwaukee Braves
1960 Boston Red Sox

Raymond Otis Boone (ur. 27 lipca 1923, zm. 17 października 2004) – amerykański baseballista, dwukrotny uczestnik Meczu Gwiazd.

Debiut w Major League Baseball zanotował 3 września 1948 jako zawodnik Cleveland Indians. W tym samym roku zagrał w jednym meczu World Series, w którym Indians pokonali Boston Braves 4–2 i zdobyli drugi w historii tytuł mistrzowski. Grał jeszcze w Detroit Tigers, Chicago White Sox, Kansas City Athletics, Milwaukee Braves i w Boston Red Sox[1].

Jego syn Bob Boone oraz wnukowie Aaron Boone i Bret Boone w późniejszym okresie również wystąpili w Meczu Gwiazd MLB[1].

Nagrody i wyróżnienia
Nagroda/wyróżnienie Lata Źródło
All-Star 1954, 1956 [1]
Zwycięzca w World Series 1948 [1]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d Ray Boone. sabr.org. [dostęp 2016-06-18]. (ang.).