ARA Rivadavia
| |
| Historia | |
| Stocznia |
Fore River de Quincy, Massachusetts, USA |
|---|---|
| Położenie stępki |
25 maja 1910 |
| Wodowanie |
26 sierpnia 1911 |
 Armada de la República Argentina
| |
| Wejście do służby |
27 sierpnia 1914 |
| Los okrętu |
złomowany w 1952 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
standardowa: 20 000 t |
| Długość |
181,23 m |
| Szerokość |
29,85 m |
| Zanurzenie |
10,15 m |
| Napęd | |
| turbiny parowe Curtiss o mocy 50000 KM | |
| Prędkość |
23 węzły (41 km/h) |
| Zasięg |
8000 mil morskich |
| Uzbrojenie | |
| W 1914 roku: 12 dział 305 mm | |
| Opancerzenie | |
| wieże: 305 mm barbety: 305 mm pas główny: 228 – 254 mm pokład – brak danych | |
| Załoga |
1220 osób |
ARA Rivadavia – okręt liniowy w służbie marynarki argentyńskiej w latach 1914-1952, podobny do siostrzanego pancernika „Moreno”.
Zamówienie i budowa[edytuj | edytuj kod]
Na początku XX wieku w związku z poprawą sytuacji gospodarczej nastąpiła eskalacja zbrojeń w najbogatszych państwach Ameryki Południowej. Dotyczyła ona także rozbudowy floty. Przodowały w tej materii trzy najważniejsza południowoamerykańskie państwa: Argentyna, Brazylia i Chile (tzw. ABC Ameryki Południowej).
Niemal równocześnie zamówienia na budowę okrętów liniowych złożyły Argentyna (pancerniki „Rivadavia” i „Moreno” – w stoczniach amerykańskich), Brazylia (pancernik „Rio de Janeiro” – w stoczniach brytyjskich) oraz Chile (dwa pancerniki stanowiące modyfikację typu Iron Duke – w stoczniach brytyjskich).
Zamówienie na pancernik „Rivadavia” złożono w amerykańskiej stoczni Fore River de Quincy, w stanie Massachusetts. Stępkę pod okręt położono w 1910 roku. Wodowanie kadłuba nastąpiło rok później. Prace wykończeniowe przeciągały się. W rezultacie przyjęcie okrętu do służby nastąpiło dopiero w 1914 roku.
Okręt wzorowany był na budowanych wówczas pancernikach amerykańskich. Posiadał zatem sylwetkę charakterystyczną dla pancerników amerykańskich z masztem przednim typu kratownicowego.
Uzbrojenie główne okrętu stanowiło 12 dział kalibru 12 cali (305 mm) rozmieszczonych w 6 wieżach dwulufowych, w tym dwóch (wieże A, B) w części dziobowej w osi okrętu (superpozycja), dwóch (wieże Y, Z) w części rufowej w osi okrętu oraz dwóch asymetrycznie po stronie każdej z burt. Ponadto okręt dysponował artylerią mniejszego kalibru, na którą składały się działa 152 mm i 102 mm.
Opancerzenie okrętu było dość mocne i obejmowało 12 cali (305 mm) dla wież i barbet oraz 10–12 cali (254–305 mm) dla pasa głównego.
Przebieg służby[edytuj | edytuj kod]
Od przyjęcia do służby w 1914 roku pancernik pływał pod banderą marynarki argentyńskiej, głównie po wodach otaczających Amerykę Południową.
Wprowadzone do służby pancerniki „Rivadavia” w 1914 roku oraz bliźniaczy „Moreno” w 1915 roku stanowiły znaczną iberoamerykańską siłę bojową w obszarze południowego Atlantyku w okresie I wojny światowej. Walczące wówczas ze sobą mocarstwa europejskie nie posiadały już na tym obszarze zdecydowanej przewagi morskiej. Mocarstwa te, a przynajmniej ich admiralicje, musiały się więc z tą siłą liczyć i unikać ewentualnych zadrażnień.
Zarazem wprowadzenie do służby dwóch argentyńskich pancerników spowodowało niepokój dowództwa marynarki chilijskiej, które nie posiadało początkowo okrętów tej klasy. Sytuacja uspokoiła się, gdy Chile otrzymało w 1921 roku zamówiony jeszcze przed I wojną światową w Wielkiej Brytanii potężny pancernik „Almirante Latorre”. Uznano to wówczas za osiągnięcie stanu równowagi militarnej w zakresie morskich sił na wodach południowoamerykańskich.
W latach 1924 i 1925 „Rivadavię” poddano remontowi i pewnym modyfikacjom. Przystosowano wówczas kotły do opalania olejem napędowym. Zamontowano także działka artylerii przeciwlotniczej.
W praktyce w okresie międzywojennym okręt pełnił w zasadzie funkcje reprezentacyjne i w razie potrzeby stanowić mógł demonstrację siły. W swojej całej historii pancernik nigdy nie oddał strzału z artylerii głównej do okrętu przeciwnika.
W czasie II wojny światowej pancernik był już przestarzały i nie stanowił dużej siły bojowej. W związku ze zmierzchem ery pancerników okręt wycofano ze służby w 1952 roku i ostatecznie złomowano we Włoszech w 1957 roku.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Hore P.: The World Encyclopedia of Battleships, Hermes House, London, (2005).
- Hough R.: Dreadnought: A History of the Modern Battleship, (1963).
- Whitley M.J.: Battleships of World War Two. An International Encyclopedia, Weidenfeld Military, London, (1998).
- Historia y Arqueología Marítima, Breve historia de los acrozados argentinos, http://www.histarmar.com.ar