Sahadźa
Sahadźa (sanskryt सहज, „zrodzony sam z siebie”[1], „to co wrodzone”, „naturalność”, „spontaniczność”, ang. sahaja) – pojęcie doskonałego duchowo przyrodzonego stanu jednostki w niektórych nurtach filozofii indyjskiej. Jedno z imion hinduistycznego boga Śiwy[2].
Jego zastosowania odnajduje się zwłaszcza w buddyjskiej tradycji sahadźajana, w ruchu nathów i santów i bengalskich baulów, a także w tradycji o nazwie wisznuizm sahadźija. Swami Muktananda Paramahansa objaśnia ten stan jako stan naturalnego samadhi. Przebywając w tym samadhi, wszystko co jest napotykane i zarazem doświadczane w świecie, jest odbierane jako manifestacje jaźni[3].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pojęcia tego używał buddyjski mistrz Saraha, a rozpowszechnił sławny jogin Gorakhnath. Współcześnie do pojęcia sahadźi odnosi się Ken Wilber, wskazując na pokrywanie się jego znaczenia z buddyjskim terminem tathata[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ 3. Doskonałość-świętość-proroctwo. W: Elżbieta Wnuk-Lisowska: Islam. Między herezją a ortodoksją. Wyd. 1. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2013, s. 116. ISBN 978-83-233-3530-6. Cytat: zrodzony sam z siebie.
- ↑ 3. Doskonałość-świętość-proroctwo. W: Elżbieta Wnuk-Lisowska: Islam. Między herezją a ortodoksją. Wyd. 1. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2013, s. 116. ISBN 978-83-233-3530-6.
- ↑ Małgorzata Sacha, Wyzwolenie jako doskonałość. Ideał siddhy w ujęciu Muktanandy, Studia Religiologica, Z.31 1998, s. 45.
- ↑ Ken Wilber, Spektrum świadomości, Inwolucja / Wielki filtr, s. 283, Pokrywa się to dokładnie z wglądem w to, co buddyści określają terminem „tathata”, co...hinduiści „sahadźa”, a...