Schizotaksja
Schizotaksja (ang. schizotaxia) – hipotetyczna, genetyczna skłonność do zachorowania na schizofrenię lub rozwinięcia zaburzenia schizotypowego. Koncepcję schizotaksji wysunął Paul E. Meehl w 1962 roku[1]. Model Meehla, rozwinięty w latach 90.[2], zakładał genetycznie uwarunkowane zaburzenie organizacji przewodnictwa neuronalnego[3]. Według nowszego ujęcia przez schizotaksję rozumie się schorzenie uwarunkowane wpływem wielu genów lub wcześnie działających czynników środowiskowych, dające określone objawy kliniczne i neuropsychologiczne, i u wielu pacjentów pozostające stabilnym zespołem nieulegającym progresji do schizofrenii lub schizotypii[4][5]. Jako taka nie jest ujęta w przyjętych klasyfikacjach zaburzeń psychicznych, DSM-IV i ICD-10.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Meehl PE. Schizotaxia, schizotypy, schizophrenia. „American Psychologist”. 17, s. 827–838, 1962.
- ↑ PE Meehl. Schizotaxia revisited. „Archives of General Psychiatry”. 46 (10), s. 935-44, 1989. PMID: 2552952.
- ↑ MF Lenzenweger. Schizotaxia, schizotypy, and schizophrenia: Paul E. Meehl's blueprint for the experimental psychopathology and genetics of schizophrenia. „J Abnorm Psychol”. 115 (2), s. 195-200, 2006. DOI: 10.1037/0021-843X.115.2.195. PMID: 16737381.
- ↑ MT. Tsuang, WS. Stone, F Gamma, SV Faraone. Schizotaxia: current status and future directions. „Current Psychiatry Reports”. 5 (2), s. 128-34, 2003. PMID: 12685992.
- ↑ MT Tsuang, WS Stone, SI Tarbox, SV Faraone. An integration of schizophrenia with schizotypy: identification of schizotaxia and implications for research on treatment and prevention. „Schizophr Res”. 54 (1-2), s. 169-75, Mar 2002. PMID: 11853991.