Sejm konwokacyjny

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Krystian KMK (dyskusja | edycje) o 13:02, 13 kwi 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.

Sejm konwokacyjny (z łac. con "współ" i vocatio "wzywanie") – w I Rzeczypospolitej pierwszy sejm odbywający się w momencie nastania bezkrólewia. Był sejmem poprzedzającym wolną elekcję, gdzie ustalani byli kandydaci do władzy. Ustalał także czas i miejsce elekcji oraz określał pacta conventa obowiązujące przyszłego króla.

Jego celem było ustalenie zasad obrad przyszłego sejmu elekcyjnego. Co ważne, sejm ten miał możliwość uchwalania konstytucji większością głosów. Dzięki temu nie można było go zerwać. Pierwszy sejm konwokacyjny odbył się w 1573 roku po śmierci Zygmunta II Augusta, ostatni miał miejsce w roku 1764 przed obiorem na króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Sejmy konwokacyjne odbywały się w Warszawie[1].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Sejm: wydanie pamiątkowe ilustrowane: w 2 częściach, oprac. Jan Kłeczyński, Jan Nowakowski, red. Antoni Lange, 1919, s. 21.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Sejm_konwokacyjny&oldid=53204729”