Triazotek diuranu

Triazotek diuranu
	Sieć krystaliczna U2N3; (kolor niebieski – U, kolor czerwony – N)
Nazewnictwo
	Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
	Triazotek diuranu
	Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	U2N3
Masa molowa	518,08 g/mol
Wygląd	krystaliczne ciało stałe
	Identyfikacja
Numer CAS	12033-83-9
Właściwości
	Gęstość
	11,3 g/cm³; ciało stałe
	Rozpuszczalność w wodzie
	0,8 g/l (20 °C)
Niebezpieczeństwa
	Globalnie zharmonizowany system; klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
	Na podstawie Rozporządzenia CLP, zał. VI
Zwroty H	H300, H330, H373, H411
Zwroty P	brak wiarygodnych danych
	Europejskie oznakowanie substancji
	oznakowanie ma znaczenie wyłącznie historyczne
	Na podstawie Rozporządzenia CLP, zał. VI
Silnie; toksyczny; (T+)	Groźny dla; środowiska; (N)
Zwroty R	R26/28, R33, R51/53
Zwroty S	S1/2, S20/21, S45, S61
	Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą; stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)

Triazotek diuranu (seskwiazotek uranu^[3]), U₂N₃ – nieorganiczny związek chemiczny z grupy azotków, połączenie uranu z azotem. Jest to materiał ceramiczny o właściwościach zbliżonych do dwutlenku uranu i węgliku uranu^[1].

Można go wytworzyć w reakcji azotu z uranem w temperaturze około 430 °C. Pewne jego ilości powstają także podczas spalania uranu na powietrzu^[1]. W temperaturze 900 °C^[1] (według innych źródeł powyżej 1600 °C^[3]) rozkłada się z wytworzeniem azotku uranu(III) (UN)^[1]^[3]. Proces ten ma charakter równowagowy^[3]:

UN + N₂ ⇌ U₂N₃

Nietrwałość termiczna U₂N₃ była powodem problemów technicznych przy produkcji pastylek azotku uranu do wykorzystania jako paliwo jądrowe w reaktorach jądrowych. Jeśli wyjściowy materiał zawierał seskwiazotek uranu, to w temperaturze spiekania pastylek (1900 °C) rozkładał się on raptownie z wydzieleniem gazowego azotu, niszczącego strukturę częściowo spieczonej pastylki. Problem został rozwiązany przez opracowanie technik otrzymywania azotku uranu niezawierającego fazy seskwiazotku^[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Simon Cotton (1991) Lanthanides and Actinides. New York: Oxford University Press, s. 126. ISBN 978-0-19-507366-9
↑ ^a ^b związki uranu, z wyjątkiem związków wymienionych w innym miejscu niniejszego załącznika, [w:] Classification and Labelling Inventory, Europejska Agencja Chemikaliów [dostęp 2015-03-28] (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Matthews, R.B., Chidester, K.M., Hoth, C.W., Mason, R.E. i inni. Fabrication and testing of uranium nitride fuel for space power reactors. „Journal of Nuclear Materials”. 151 (3), s. 345, 1988. DOI: 10.1016/0022-3115(88)90029-3.

[Cotton-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Simon Cotton (1991) Lanthanides and Actinides. New York: Oxford University Press, s. 126. ISBN 978-0-19-507366-9

[CLI-2] związki uranu, z wyjątkiem związków wymienionych w innym miejscu niniejszego załącznika, [w:] Classification and Labelling Inventory, Europejska Agencja Chemikaliów [dostęp 2015-03-28] (ang.).

[Matthews1988-3] Matthews, R.B., Chidester, K.M., Hoth, C.W., Mason, R.E. i inni. Fabrication and testing of uranium nitride fuel for space power reactors. „Journal of Nuclear Materials”. 151 (3), s. 345, 1988. DOI: 10.1016/0022-3115(88)90029-3.

[1]

[2]

[3]