Skrajny Stefanowy Żleb
Skrajny Stefanowy Żleb – żleb będący górną, wschodnią odnogą Doliny Stefanowej w słowackich Tatrach Bielskich. Opada trzema korytami spod Murańskich Czubek i Nowej Przełęczy[1]. Koryta te przecinają skaliste Nowe Rzędy i łączą się z sobą już pod nimi. Od wysokości około 1470 m tworzą jedno koryto, które opada w kierunku południowym (z odchyleniem na zachód). Na wysokości około 1300 m uchodzi do większego Zadniego Stefanowego Żlebu. Dalej, w kierunku zachodnim opada jedno już koryto Stefanowej Doliny[2]. Zadni i Skrajny Stefanowy Żleb oddziela grzęda wyrastająca z głównej grani Tatr Bielskich zaraz po wschodniej stronie Nowej Przełęczy. Tworzy ona wschodnie ograniczenie Skrajnego Stefanowego Żlebu. Ograniczenie zachodnie tworzy górna część grzędy Bujaka[1].
Mimo że żleb przecina piętro kosodrzewiny i regiel górny, jego koryto jest trawiasto-piarżyste, gdyż spadające zimą lawiny nie pozwalają na rozwój drzew i kosówki[1].
Nazwę żlebu podał Władysław Cywiński w 4 tomie przewodnika Tatry[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Władysław Cywiński, Tatry Bielskie, część zachodnia. Przewodnik szczegółowy, t. 4, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 1997, ISBN 83-7104-015-6.
- ↑ Tatry Wysokie i Tatry Bielskie słowackie i polskie. Mapa turystyczna 1:25 000, Warszawa: Wydawnictwo Kartograficzne Polkart Anna Siwicka, 2006, ISBN 83-87873-26-8.