Sonnet on Hearing the Dies Irae Sung in the Sistine Chapel
Sonnet on Hearing the Dies Irae Sung in the Sistine Chapel – wiersz brytyjskiego (irlandzkiego) poety, prozaika i dramaturga Oscara Wilde’a[1] napisany w 1877[2]. Stanowi zapis wrażenia wysłuchania hymnu Dies irae w Kaplicy Sykstyńskiej w Watykanie. Utwór jest napisany, zgodnie z tradycją angielską, pentametrem jambicznym, i rymuje się abbaaccadefdef.
- Nay, Lord, not thus! white lilies in the spring,
- Sad olive-groves, or silver-breasted dove,
- Teach me more clearly of Thy life and love
- Than terrors of red flame and thundering.
- The empurpled vines dear memories of Thee bring:
- A bird at evening flying to its nest,
- Tells me of One who had no place of rest:
- I think it is of Thee the sparrows sing.
- Come rather on some autumn afternoon,
- When red and brown are burnished on the leaves,
- And the fields echo to the gleaner’s song,
- Come when the splendid fulness of the moon
- Looks down upon the rows of golden sheaves,
- And reap Thy harvest: we have waited long.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ mjm: Oscar Wilde kreował swoje życie jak sztukę. polskieradio.pl. [dostęp 2017-04-17]. (pol.).
- ↑ Hitomi Nakamura: “Some Mad Scarlet Thing by Dvorák”: Notes on Oscar Wilde’ s Engagement with Music. ritsumei.ac.jp. [dostęp 2017-04-17]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Oscer Wilde: Poems. Archive.org. [dostęp 2017-04-17]. (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Oscar Wilde: Sonnet on Hearing the Dies Irae Sung in the Sistine Chapel. Bartleby.com. [dostęp 2017-04-17]. (ang.).