Pałac Monbijou: Różnice pomiędzy wersjami

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 14:49, 10 sty 2013

Pałac Monbijou, fasada południowa w 1735 r.

Pałac Monbijou - rokokowy pałac w centrum Berlina, który znajdował się na terenie dzisiejszego Parku Monbijou na północnym brzegu rzeki Szprewy rzeki naprzeciwko Muzeum Bodego. Pierwszy niewielki pałacyk o powierzchni 400 m² wybudowano w latach 1703-1706 w stylu późnego baroku. Od 1712 roku służył jako pałacyk letni żony następcy tronu Zofii Doroty Hanowerskiej i być może od tego czasu nazywany był z francuska Mon Bojou czyli Mój klejnot. W 1717 roku przebywał w nim przez dwa dni car Piotr I wraz z dworem, który go zdemolował. Pałacyk rozbudowano przed 1742 rokiem wg projektu, który wykonał Georg Wenzeslaus von Knobelsdorff. Od 1786 roku do śmierci w 1805 roku mieszkała w nim Fryderyka Luiza Hessen-Darmstadt zesłana do niego przez swojego męża króla Prus. W 1819 roku pod kierunkiem księcia Antoniego Radziwiłła odbyło się w pałacu prywatne przedstawienie Fausta Goethego, które było jednym z pierwszych wystawień tej sztuki. Około 1820 roku w pałacu umieszczono królewskie zbiory "Germanisch-slawischen Alterthümer" (Germano-słowiańskich Starożytności) i pałac przemianowano na "Museum für Vaterländische Alterthümer", a w 1877 roku na "Hollenzollern Museum". W 1940 roku Albert Speer zaproponował wyburzenie pałacu i budowę w jego miejscu trzech nowych budynków, jednak planów tych nie zrealizowano z powodu trwającej wojny.

Mocno uszkodzony podczas nalotu w listopadzie 1943 roku w czasie II wojny światowej i ostatecznie wyburzony w 1959 roku. Nie został odbudowany.

Linki zewnętrzne

Webseite über das Schloss Monbijou

Bibliografia

Thomas Kemper: Schloss Monbijou. Von der Königlichen Residenz zum Hohenzollern-Museum. Nicolai Verlag: Berlin 2005; ISBN 3-89479-162-4.
Folkwin Wendland: Berlins Gärten und Parke von der Gründung der Stadt bis zum ausgehenden neunzehnten Jahrhundert; (Das klassische Berlin); Propyläen: Berlin 1979; S. 247-257; ISBN 3-549-06645-7.
Ulrike Eichhorn: Wahre Geschichten um Berliner Schlösser; Tauchaer Verlag: Taucha 2012; S. 60-69; ISBN 978-3-89772-205-7.

@@ Linia 2: / Linia 2: @@
 [[Plik:BPK00685-(Ausschnitt) Schloss Monbijou 1903 .jpg|thumb|Wjazd do pałacu w 1903 roku]]
-'''Pałac Monbijou''' - rokokowy pałac w centrum [[Berlin]]a, który znajdował się na terenie dzisiejszego Parku Monbijou na północnym brzegu rzeki Szprewy rzeki naprzeciwko [[Muzeum Bodego]]. Pierwszy niewielki pałacyk o powierzchni 400 m² wybudowano w latach 1703-1706 w stylu późnego baroku. Od 1712 roku służył jako pałacyk letni żony następcy tronu [[Zofia Dorota Hanowerska|Zofii Doroty Hanowerskiej]] i być może od tego czasu nazywany był z francuska ''Mon Bojou'' czyli ''Mój klejnot''. W 1717 roku przebywał w nim przez dwa dni car [[Piotr I]] wraz z dworem, który go zdemolował. Pałac rozbudowano przed 1742 rokiem wg projektu, który wykonał [[Georg Wenzeslaus von Knobelsdorff]]. Od 1786 roku do śmierci w 1805 roku mieszkała w nim [[Fryderyka Luiza Hessen-Darmstadt]] zesłana do niego przez swojego męża króla Prus. W 1819 roku pod kierunkiem księcia [[Antoni Henryk Radziwiłł|Antoniego Radziwiłła]] odbyło się w pałacu prywatne przedstawienie ''Fausta'' Goethego, które było jednym z pierwszych wystawień tej sztuki. Około 1820 roku w pałacu umieszczono królewskie zbiory "Germanisch-slawischen Alterthümer" (Germano-słowiańskich Starożytności) i pałac przemianowano na "Museum für Vaterländische Alterthümer", a w 1877 roku na "Hollenzollern Museum". W 1940 roku [[Albert Speer]] zaproponował wyburzenie pałacu i budowę w jego miejscu trzech nowych budynków, jednak planów tych nie zrealizowano z powodu trwającej wojny.
+'''Pałac Monbijou''' - rokokowy pałac w centrum [[Berlin]]a, który znajdował się na terenie dzisiejszego Parku Monbijou na północnym brzegu rzeki Szprewy rzeki naprzeciwko [[Muzeum Bodego]]. Pierwszy niewielki pałacyk o powierzchni 400 m² wybudowano w latach 1703-1706 w stylu późnego baroku. Od 1712 roku służył jako pałacyk letni żony następcy tronu [[Zofia Dorota Hanowerska|Zofii Doroty Hanowerskiej]] i być może od tego czasu nazywany był z francuska ''Mon Bojou'' czyli ''Mój klejnot''. W 1717 roku przebywał w nim przez dwa dni car [[Piotr I]] wraz z dworem, który go zdemolował. Pałacyk rozbudowano przed 1742 rokiem wg projektu, który wykonał [[Georg Wenzeslaus von Knobelsdorff]]. Od 1786 roku do śmierci w 1805 roku mieszkała w nim [[Fryderyka Luiza Hessen-Darmstadt]] zesłana do niego przez swojego męża króla Prus. W 1819 roku pod kierunkiem księcia [[Antoni Henryk Radziwiłł|Antoniego Radziwiłła]] odbyło się w pałacu prywatne przedstawienie ''Fausta'' Goethego, które było jednym z pierwszych wystawień tej sztuki. Około 1820 roku w pałacu umieszczono królewskie zbiory "Germanisch-slawischen Alterthümer" (Germano-słowiańskich Starożytności) i pałac przemianowano na "Museum für Vaterländische Alterthümer", a w 1877 roku na "Hollenzollern Museum". W 1940 roku [[Albert Speer]] zaproponował wyburzenie pałacu i budowę w jego miejscu trzech nowych budynków, jednak planów tych nie zrealizowano z powodu trwającej wojny.
 Mocno uszkodzony podczas nalotu w listopadzie 1943 roku w czasie II wojny światowej i ostatecznie wyburzony w 1959 roku. Nie został odbudowany.