Zamek w Białej Cerkwi: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
drobne redakcyjne |
→Historia: drobne merytoryczne |
||
Linia 35: | Linia 35: | ||
==Historia== |
==Historia== |
||
W roku [[1550]] r. polski [[wojewoda kijowski]] [[Fryderyk Proński]] wybudował w tym miejscu obronny zamek<ref name=Zamek/> mający chronić ludność przed Tatarami. Warownia została zdobyta przez Kozaków |
W roku [[1550]] r. polski [[wojewoda kijowski]] [[Fryderyk Proński]] wybudował w tym miejscu obronny zamek<ref name=Zamek/> mający chronić ludność przed Tatarami. Warownia została zdobyta przez Kozaków w 1591 r.<ref name=Zamek/>W 1596 roku obronił go przed Nalewajką książę Roman Różyński. W 1612 roku wzmiankowana jest na jego terenie kaplica katolicka, dwór podstarościego, stajnia, kuchnia, cekhauz na armaty, prochownia i cztery baszty w narożach. W 1648 r. zajął go [[Bohdan Chmielnicki]]<ref name=Zamek/>, ale już w 1649 r. odzyskane umocnienia w Białej Cerkwi zostały rozbudowane i wzmocnione przez [[Stefan Czarniecki|Stefana Czarnieckiego]], [[wojewodowie ruscy|wojewodę ruskiego]], [[hetman polny koronny|hetmana polnego koronnego]]<ref name=Zamek/>, który zorganizował również na nowo obronę zamku. Według legendy w tym zamku miał mieszkać również [[Semen Palej|Palej]]. W końcu [[XVII]] w. jego załogę stanowiło 2 tys. żołnierzy. Ostatni opis twierdzy pochodzi z 1765 r. i wzmiankuje, że broniło go 25 armat, dwa moździerze i cztery bastiony, a całość otaczały fosy i rzeka Roś. Po Rozbiorach Polski w 1793 r. zamek znalazł się na terytorium Rosji, której władczyni [[Katarzyna II Wielka]] rozkazała rozebranie budowli<ref name=Zamek/>. |
||
== Komendanci twierdzy == |
== Komendanci twierdzy == |
Wersja z 17:26, 18 sty 2014
Pałac Branickich, wybudowany na miejscu zamku | |
Państwo | |
---|---|
Miejscowość | |
Inwestor | |
Rozpoczęcie budowy |
1550 |
Zniszczono |
1793 |
Położenie na mapie Kijowa i obwodu kijowskiego Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}} | |
Położenie na mapie Ukrainy Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}} | |
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|type:building} |
Zamek w Białej Cerkwi - (zamek starostów białocerkiewskich) - historyczny, nieistniejący średniowieczny zamek położony w Białej Cerkwi, nad Rosią[1].
Historia
W roku 1550 r. polski wojewoda kijowski Fryderyk Proński wybudował w tym miejscu obronny zamek[1] mający chronić ludność przed Tatarami. Warownia została zdobyta przez Kozaków w 1591 r.[1]W 1596 roku obronił go przed Nalewajką książę Roman Różyński. W 1612 roku wzmiankowana jest na jego terenie kaplica katolicka, dwór podstarościego, stajnia, kuchnia, cekhauz na armaty, prochownia i cztery baszty w narożach. W 1648 r. zajął go Bohdan Chmielnicki[1], ale już w 1649 r. odzyskane umocnienia w Białej Cerkwi zostały rozbudowane i wzmocnione przez Stefana Czarnieckiego, wojewodę ruskiego, hetmana polnego koronnego[1], który zorganizował również na nowo obronę zamku. Według legendy w tym zamku miał mieszkać również Palej. W końcu XVII w. jego załogę stanowiło 2 tys. żołnierzy. Ostatni opis twierdzy pochodzi z 1765 r. i wzmiankuje, że broniło go 25 armat, dwa moździerze i cztery bastiony, a całość otaczały fosy i rzeka Roś. Po Rozbiorach Polski w 1793 r. zamek znalazł się na terytorium Rosji, której władczyni Katarzyna II Wielka rozkazała rozebranie budowli[1].
Komendanci twierdzy
- generał major głównej komendy fortecy Jan Stachórski, 1664–1668
- podpułkownik (oberszterlejtnat) Jan Zygmunt Löbel (Loebel), 1668–1671
- Gerhard Fitinghof, 1671–1672
- pułkownik Ernest Otto Rappe, 1678
- Ludwik de Orgewalt (Orgewald, Orgewal) kapitan, a następnie major i podpułkownik, 1693
- pułkownik, miecznik podolski Jan Gałecki, 1694
Architektura
Lustracja z 1612 r. podaje, że drewniany zamek otoczony wałem miał cztery baszty na rogach, budynek starosty, prochownię, piekarnię, arsenał i kaplicę katolicką. W XVII w. warownia miała 5. drewnianych baszt a w obrębie umocnień stało 30. domów[1]. Do połowy XIX w. widoczne było w tym miejscu jeszcze zamczysko.
Pałac
Rodziny Branickich na początku XIX w. na Górze Zamkowej wzniosła zimowy pałac, który okradli i podpalili uczestnicy rewolucji 1917 r.[1]