Inwestycja

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Inwestycja – w ujęciu ekonomicznym nakład gospodarczy poniesiony na utrzymanie, tworzenie lub zwiększanie kapitału (np. maszyn i urządzeń, budynków czy zapasów). Zgodnie z inną definicją inwestycja to wyrzeczenie się obecnych, pewnych korzyści na rzecz niepewnych korzyści w przyszłości.

Przeciwieństwem inwestycji jest konsumpcja.

W świetle art. 3 ust. 1 pkt 17 ustawy o rachunkowości poprzez inwestycje rozumie się aktywa posiadane przez jednostkę w celu osiągnięcia z nich korzyści ekonomicznych wynikających z przyrostu wartości tych aktywów, uzyskania przychodów w formie odsetek, dywidend (udziałów w zyskach) lub innych pożytków, w tym również z transakcji handlowej, a w szczególności aktywa finansowe oraz te nieruchomości i wartości niematerialne i prawne, które nie są użytkowane przez jednostkę, lecz są posiadane przez nią w celu osiągnięcia tych korzyści. W przypadku zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji przez inwestycje rozumie się lokaty[1].

Rodzaje inwestycji[edytuj | edytuj kod]

Ze względu na czas realizacji wyróżnia się:

  1. inwestycje długoterminowe (ponad 1 rok),
  2. inwestycje krótkoterminowe (do 1 roku).

Ze względu na cel wyróżnia się:

  1. inwestycje odtworzeniowe,
  2. inwestycje modernizacyjne,
  3. inwestycje rozwojowe,
  4. inwestycje strategiczne,
  5. inwestycje interesu publicznego,
  6. inwestycje dotyczące ustroju społecznego.

Ze względu na przedmiot inwestycji:

  1. inwestycje rzeczowe,
  2. inwestycje finansowe,
  3. inwestycje w kapitał ludzki.

Cechy inwestycji[edytuj | edytuj kod]

W oparciu o definicję inwestycji można wyróżnić 4 główne cechy inwestycji:

  • Czas realizacji inwestycji,
  • Ponoszone nakłady na realizację danej inwestycji,
  • Oczekiwane korzyści z inwestycji,
  • Ryzyko realizacji inwestycji.

Determinanty poziomu inwestycji[edytuj | edytuj kod]

Przedsiębiorstwa podejmują decyzje inwestycyjne w oparciu o trzy czynniki[2]:

  • przychody, których wielkość zależy bezpośrednio od popytu na określony produkt.
  • koszty, których wyznacznikiem jest poziom stóp procentowych. Wyższa stopa procentowa oznacza wyższy koszt inwestycji przy finansowaniu zewnętrznym oraz wyższy koszt alternatywny (np. korzystne lokaty) w przypadku finansowania wewnętrznego.
  • oczekiwania, czyli „stan zaufania” przedsiębiorcy do gospodarki. Przewidywana recesja zniechęca przedsiębiorców do inwestowania, przeciwnie oddziałuje ekspansja gospodarcza.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz.U. z 2021 r. poz. 217).
  2. Paul Samuelson, William Nordhaus: Ekonomia 1. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN 1995. s. 216–218. ISBN 83-01-11623-4.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • R. Milewski, E. Kwiatkowski (red.), Podstawy Ekonomii, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa, 2005, ISBN 978-83-01-15293-2.
  • P. Felis, Metody i procedury oceny efektywności inwestycji rzeczowych przedsiębiorstw, Wydawnictwo WSE-I, Warszawa, 2005, ISBN 83-87444-12-X.