Stanisławówka (Grodno): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
źródła/przypisy |
drobne merytoryczne |
||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
'''Pałac Stanisławów''' – zespół pałacowy podmiejskiej rezydencji, której właścicielem był król [[Stanisław August Poniatowski]]. Znajduje się na końcu obecnej ul. Timiriaziewa w Grodnie. |
'''Pałac Stanisławów''' – zespół pałacowy podmiejskiej rezydencji, której właścicielem był król [[Stanisław August Poniatowski]]. Znajduje się na końcu obecnej ul. Timiriaziewa w Grodnie. |
||
== Historia == |
|||
Pałac wybudował specjalnie dla króla [[Podskarbi nadworny litewski|podskarbi litewski]] [[Antoni Tyzenhauz]] w latach 60. lub 70. XVIII wieku. Projektantem był włoski architekt [[Giuseppe de Sacco]]. Po rozbiorach Rosjanie majątek skonfiskowali i sprzedali. W połowie XIX wieku Stanisławów odkupiła polska rodzina Druckich-Lubeckich, która była jego właścicielami do 1939 roku. Po 1945 roku władze białoruskie przebudowały pałac na szkołę rolniczą, zniekształcając zabytkową bryłę poprzez dobudowę drugiego piętra i zamurowując arkadowy parterowy [[portyk]]. Pierwotnie piętrowa była tylko trójosiowa część środkowa. |
Pałac wybudował specjalnie dla króla [[Podskarbi nadworny litewski|podskarbi litewski]] [[Antoni Tyzenhauz]] w latach 60. lub 70. XVIII wieku. Projektantem był włoski architekt [[Giuseppe de Sacco]]. Po rozbiorach Rosjanie majątek skonfiskowali i sprzedali. W połowie XIX wieku Stanisławów odkupiła polska rodzina Druckich-Lubeckich, która była jego właścicielami do 1939 roku. Po 1945 roku władze białoruskie przebudowały pałac na szkołę rolniczą, zniekształcając zabytkową bryłę poprzez dobudowę drugiego piętra i zamurowując arkadowy parterowy [[portyk]]. Pierwotnie piętrowa była tylko trójosiowa część środkowa. |
||
== Architektura == |
|||
Budynek na rzucie prostokąta ma dwa piętra oraz [[ryzalit]] w części środkowej. Attyka ozdobiona jest inicjałami ''SAR'' (Stanislaus Augustus Rex) i królewską koroną. We wnętrzach zachował się [[westybul]] z dwoma kominkami w stylu neogotyckim z końca XIX wieku i dwie duże sale. Przed pałacem stoją dwie oficyny na planie prostokąta, nakryte wysokimi czterospadowymi dachami<ref>[[Grzegorz Rąkowski]] ''Ilustrowany przewodnik po zabytkach kultury na Białorusi'', Burchard Edition, 1997</ref>. |
Budynek na rzucie prostokąta ma dwa piętra oraz [[ryzalit]] w części środkowej. Attyka ozdobiona jest inicjałami ''SAR'' (Stanislaus Augustus Rex) i królewską koroną. We wnętrzach zachował się [[westybul]] z dwoma kominkami w stylu neogotyckim z końca XIX wieku i dwie duże sale. Przed pałacem stoją dwie oficyny na planie prostokąta, nakryte wysokimi czterospadowymi dachami<ref>[[Grzegorz Rąkowski]] ''Ilustrowany przewodnik po zabytkach kultury na Białorusi'', Burchard Edition, 1997</ref>. |
||
W pobliżu znajduje się też 3 ha park, brama, mur i zabudowania folwarczne. |
W pobliżu znajduje się też 3 ha park, brama, mur i zabudowania folwarczne. |
||
Pałacu nie należy mylić z leżącym na lewym brzegu Niemna pałacem ''Augustówek''. |
|||
== Bibliografia == |
|||
* [[Roman Aftanazy]], ''Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej''. Tom 3 |
|||
{{Przypisy}} |
{{Przypisy}} |
||
Wersja z 11:24, 1 kwi 2015
.jpg)
Pałac Stanisławów – zespół pałacowy podmiejskiej rezydencji, której właścicielem był król Stanisław August Poniatowski. Znajduje się na końcu obecnej ul. Timiriaziewa w Grodnie.
Historia
Pałac wybudował specjalnie dla króla podskarbi litewski Antoni Tyzenhauz w latach 60. lub 70. XVIII wieku. Projektantem był włoski architekt Giuseppe de Sacco. Po rozbiorach Rosjanie majątek skonfiskowali i sprzedali. W połowie XIX wieku Stanisławów odkupiła polska rodzina Druckich-Lubeckich, która była jego właścicielami do 1939 roku. Po 1945 roku władze białoruskie przebudowały pałac na szkołę rolniczą, zniekształcając zabytkową bryłę poprzez dobudowę drugiego piętra i zamurowując arkadowy parterowy portyk. Pierwotnie piętrowa była tylko trójosiowa część środkowa.
Architektura
Budynek na rzucie prostokąta ma dwa piętra oraz ryzalit w części środkowej. Attyka ozdobiona jest inicjałami SAR (Stanislaus Augustus Rex) i królewską koroną. We wnętrzach zachował się westybul z dwoma kominkami w stylu neogotyckim z końca XIX wieku i dwie duże sale. Przed pałacem stoją dwie oficyny na planie prostokąta, nakryte wysokimi czterospadowymi dachami[1].
W pobliżu znajduje się też 3 ha park, brama, mur i zabudowania folwarczne.
Pałacu nie należy mylić z leżącym na lewym brzegu Niemna pałacem Augustówek.
Bibliografia
- Roman Aftanazy, Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej. Tom 3
- ↑ Grzegorz Rąkowski Ilustrowany przewodnik po zabytkach kultury na Białorusi, Burchard Edition, 1997