Szczegół sytuacyjny
Szczegół sytuacyjny lub szczegół terenowy – w geodezji w Polsce każdy element terenu (powierzchni Ziemi), budowlany lub naturalny (również sztucznie ukształtowana forma terenu), będący przedmiotem pomiaru w pracach geodezyjnych podczas wykonywania pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych.
Pomiar szczegółów sytuacyjnych wykonywany jest w oparciu o poziomą i wysokościową osnowę geodezyjną.
Podział szczegółów sytuacyjnych
Szczegóły terenowe ze względu na ich charakter i różne wymagania dokładnościowe pomiaru dzieli się na trzy grupy:
I grupa – przedmioty sytuacji terenowej o wyraźnych konturach zachowujących swą niezmienność w okresach wieloletnich, trwale związane z podłożem:
- znaki graniczne: granicy Państwa jednostek podziału administracyjnego, jednostek gospodarczych nieruchomości i działek
- zastabilizowane znakami trwałymi: punkty osnowy wysokościowej naziemne, punkty podstawowej osnowy grawimetrycznej i punkty wiekowe osnowy magnetycznej
- budynki, budowle i urządzenia techniczne w tym mosty, wiadukty, tunele, estakady ściany oporowe itp.
- elementy naziemne uzbrojenia terenu i szczegóły uliczne
II grupa – przedmioty sytuacji terenowej o mniej wyraźnych i mniej trwałych konturach:
- ustabilizowane krawędzie budowli ziemnych: nasypów, wykopów, grobli, wałów, przeciwpowodziowych, nie rozgraniczone drogi publiczne
- elementy podziemne uzbrojenia terenu i drugorzędne szczegóły uliczne
- urządzenia terenów użyteczności publicznej lub o charakterze zbliżonym jak zieleńców, parków boisk sportowych, drzewa przyuliczne itp.
III grupa – przedmioty sytuacyjne o niewyraźnych obrysach lub małego znaczenia gospodarczego:
- punkty załamania konturów użytków gruntowych i konturów klasyfikacyjnych
- naturalne linie brzegowe wód płynących i stojących / wody o nieuregulowanej linii brzegowej
- linie podziałowe na oddziały w lasach państwowych
- punkty załamania dróg dojazdowych przebiegających wewnątrz terenów stanowiących własność państwa, lub dróg dojazdowych prywatnych
Dokładności pomiarów szczegółów sytuacyjnych
Pomiar sytuacyjny położenia szczegółów terenowych względem poziomej osnowy geodezyjnej powinien być wykonany z dokładnością:
- dla I grupy szczegółów terenowych ± 0,10 m
- dla II grupy szczegółów terenowych ± 0,30 m
- dla III grupy szczegółów terenowych ± 0,50 m
Wysokości charakterystycznych punktów terenowych należy określać względem wysokościowej osnowy geodezyjnej z dokładnością:
- dla elementów naziemnych uzbrojenia terenu ± 0,01 m
- na budowlach i urządzeniach technicznych o konstrukcji trwałej ± 0,05 m
- na budowlach i urządzeniach technicznych ziemnych oraz na urządzeniach technicznych podziemnych, zakrytych ± 0,10 m
- średni błąd określenia wysokości charakterystycznych punktów terenowych nie powinien przekraczać wielkości 1/3 zasadniczego cięcia warstwicowego.
Bibliografia
- Instrukcja techniczna O-1. Warszawa: GUGiK, 1988.