Telekura
Telekura (jap. テレクラ), skrót od „Klub telefoniczny” (テレフォン クラブ, terefon kurabu) – telefoniczny serwis randkowy stworzony w Japonii.
W pierwotnym wydaniu popularnego klubu telefonicznego z połowy lat 90. męski klient płacił za wejście do budki telefonicznej. Następnie dzwonił telefon z połączeniem od kobiety lub dziewczyny, która chciała umówić się na randkę, domyślnie zakładano, że spowoduje to płatny seks[1].
Informacje[edytuj | edytuj kod]
Kluby te zostały zdelegalizowane jako przykrywki dla prostytucji w niektórych jurysdykcjach w Japonii[2][3].
W nowoczesnych klubach telefonicznych członkowie płacą opłatę, po czym otrzymują numer telefonu komórkowego kobiety, która dobrowolnie zarejestrowała się na stronie.
Dzwoniący może następnie umówić się na spotkanie z dziewczyną. Uważa się, że uczestnicy praktyki enjo kōsai korzystają z tej usługi[2].
W zależności od przebiegu rozmowy z kobietą może dojść do seksu przez telefon lub odbycie randki, lub stosunku seksualnego poza klubem[4][5].
W zależności od klubu istnieją dwa główne systemy: system, w którym pracownicy przekazuje kolejno połączenia od kobiet do klientów oraz system, w którym klienci, którzy otrzymają połączenie, mogą natychmiast na nie odpowiedzieć[4].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Lloyd, Fran (2002). Consuming bodies: sex and contemporary Japanese art. Reaktion Books. p. 76. (Lloyd, Fran (2002). Konsumowanie ciał: seks i współczesna sztuka japońska. Książki reakcji. P. 76.) ISBN 978-1-86189-147-1.
- ↑ a b Chaplin, Sarah (2007). Japanese love hotels: a cultural history. Routledge contemporary Japan. Vol. 15. Routledge. (Chaplin, Sarah (2007). Japońskie hotele miłości: historia kultury. Routledge współczesna Japonia. Tom. 15. Routledge.) ISBN 978-0-415-41585-9.
- ↑ 永沢 (1997) p.12 (Nagasawa (1997), s. 12)
- ↑ a b 永沢 (1997) p.11 (Nagasawa (1997), s. 11)
- ↑ 永沢 (1997) p.15 (Nagasawa (1997), s. 15)