Teresa Ansúrez
| królowa Leónu | |
| Okres | |
|---|---|
| Jako żona | |
| regentka królestwa Leónu | |
| Okres | |
| W imieniu | |
| Dane biograficzne | |
| Data urodzenia |
przed 943 |
| Data i miejsce śmierci | |
| Ojciec | |
| Matka |
Gontroda Nuñez |
| Małżeństwo |
Sancho I Gruby |
| Dzieci | |
Teresa Ansúrez (ur. przed 943, zm. 25 kwietnia 997 w Oviedo) – królowa Leónu w latach 960-966 lub 967 jako żona Sancho I Grubego, a następnie regentka królestwa Leónu w latach 975-979 w imieniu swojego syna Ramiro III.
Elwira był córką hrabiego Ansur Fernándeza i jego żony Gontrody Nuñez.
W 960 poślubiła króla Leónu Sancho I Grubego. Ich dziećmi byli:
- Ramiro III (961-985),
- Urraka z Leónu (?-997).
Po śmierci męża Teresa wstąpiła do klasztoru. Regencję objęła siostra Sancha – Elwira Ramírez (która była zakonnicą). W roku 975 połączone siły chrześcijańskich władców: hrabiego Kastylii Garcii I Fernandeza, króla Nawarry Sancho II oraz hrabiego Monzón, Peñafiel i Campos Fernando Ansúreza (brata Teresy Ansúrez) zaatakowały muzułmanów w San Esteban de Gormaz[1]. Siły oblegających zostały wzmocnione przez przybycie regentki Elwiry i Ramiro III z posiłkami. Jednak atak na miasto zakończył się porażką chrześcijan. Po tej klęsce Elwira wycofała się z dworu[2][3]. Od tej pory obowiązki regentki pełniła Teresa Ansúrez[4].
Po śmierci Ramiro III i po nieudanej próbie osadzenia na tronie Leónu jego syna Ordoño Ramíreza, Teresa Ansúrez osiadła w klasztorze w Oviedo, dokąd zabrała ze sobą z Leónu relikwie męczennika św. Pelagiusza z Kordoby[5], które zostały sprowadzone do Leónu w 967 roku w efekcie starań męża Teresy króla Sancho I i jego siostry Elwiry[1]. Teresa Ansúrez prawdopodobnie była zaangażowana w zaaranżowanie małżeństwa jej wnuka Ordoño Ramíreza z Krystyną Bermúdez, córką Bermudo II[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Manuel Carriedo Tejedo. Una reina sin corona en 959-976: la infanta Elvira, hija de Ramiro II. „Tierras de León: Revista de la Diputación Provincial”. 39 (113), s. 117-138, 2001. ISSN 0495-5773. [dostęp 2020-04-05]. (hiszp.).
- ↑ Lucy K. Pick: Rebel nephews and royal sisters: The tale of Bernardo del Carpio. W: Charlemagne and his legend in early spanish literature and historiography. Matthew Bailey, Ryan Dennis (red.). Cambridge: D.S.Brewer, 2016, s. 58. ISBN 978-1-84384-420-4. [dostęp 2020-04-05]. (ang.).
- ↑ Martin Iversen Christensen: Women in power 750-1000. Worldwide Guide to Women in Leadership. [dostęp 2020-04-05]. (ang.).
- ↑ Roger Collins: Queens-dowager and queens-regent in tenth-century León and Navarre. W: Medieval queenship. John Carmi Parsons (red.). New York: St. Martin's Press, 1998, s. 86. DOI: 10.1007/978-1-137-08859-8. ISBN 978-0-312-17298-5. [dostęp 2020-04-05]. (ang.).
- ↑ a b Francisco Javier Fernández Conde, Isabel Torrente Fernández. Los orígenes del monasterio de san Pelayo (oviedo): aristocracia, poder y monacato. „Territorio, Sociedad y Poder”. 2, s. 181-202, 2007. [dostęp 2020-04-05]. (hiszp.).