Test NSS
Test NSS, test w obojętnej mgle solnej (NSS – ang. Neutral Salt Spray) – znormalizowana metoda badania korozji, stosowana do sprawdzania odporności na korozję materiałów i powłok powierzchniowych. Zazwyczaj stosuje się ją do badania materiałów metalicznych (choć można również badać ceramikę i polimery) wykończonych powłoką na powierzchni, która ma zapewnić ochronę przed korozją znajdującego się pod spodem materiału. Badanie w obojętnej mgle solnej to przyśpieszony test korozyjny, który wywołuje powstawanie produktów korozji na powlekanych badaną powłoką próbkach. Stosuje się go w celu oceny lub porównania przydatności danej powłoki do stosowania jako ochronę przeciwkorozyjną. Obecność produktów korozji (tj. rdzy lub tlenków) ocenia się po określonym czasie, uzależnionym od odporności powłoki na korozję[1].
Badania w tzw. komorze solnej polegają na eksponowaniu próbek metalowych w atmosferze mgły uzyskiwanej przez rozpylanie wodnego roztworu chlorku sodu o określonym stężeniu przy stałej temperaturze. Badanie próbki zawiesza się na niemetalowych wieszakach w ten sposób, aby roztwór korozyjny ściekający z jednej płytki nie spływał na drugą. Roztwór korozyjny może być użyty tylko jeden raz, a powierzchnia metalicznych próbek musi być cały czas zwilżona[2].
Komora solna stosowana do badań powinna spełniać warunki pod względem jednorodności i równomiernego rozprowadzania rozpylanej cieczy. Jej górna część powinna być tak skonstruowana, aby nie ściekały z niej krople rozpylonego roztworu na próbki. Wnętrze komory do badań oraz wszystkie stosowane uchwyty i stojaki na próbki powinny być wykonane z materiałów odpornych na korozję spowodowaną rozpylaną cieczą oraz nie powinny wpływać na korozyjność rozpylonej solanki. Komora powinna być wyposażona w system kontroli ogrzewania utrzymujący temperaturę wewnątrz komory w ustalonych warunkach oraz w urządzenie rozpylające solankę. Urządzenie do rozpylania powinno składać się z systemu zasilania czystym powietrzem z regulacją ciśnienia i wilgotności oraz zbiornika na rozpylany roztwór[3].
Sposób przeprowadzenia testu opisują normy PN-EN ISO 9227 i PN-EN ISO 6270-2[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Ted Mooney, Poor salt spray resistance, „Metal Finishing”, 1996, s. 56-57, ISSN 0026-0576.
- ↑ a b Katarzyna Krawiec, Kinga Czernecka, Laboratoryjne metody badania odporności korozyjnej [online], www.lakiernictwo.net, 15 stycznia 2016 [dostęp 2020-12-16].
- ↑ Rycobel, Salt Spray Chambers [online], Rycobel, 4 grudnia 2020 [dostęp 2020-12-16] (ang.).