Wielkorządca krakowsko-sandomierski

Wielkorządca krakowsko-sandomierski (łac. magnus procurator) – urzędnik centralny Korony Królestwa Polskiego, zarządzający dobrami królewskimi w Małopolsce.

Jego istnienie poświadczył po raz pierwszy Jan Długosz pod rokiem 1356. W wyniku stałego kurczenia się dochodów z majątków królewskich, w XVIII wieku pozostały z nich tylko opłaty z młynów i kramów w Krakowie i myta pobierane u bram miasta. Wielkorządca był też przełożonym cechu włóczków krakowskich.

Bibliografia

• Zbigniew Góralski, Urzędy i godności w dawnej Polsce, Warszawa 1998, s. 126-127.