Wikipedia:Artykuły na Medal/zajawki/UGM-133 Trident II D-5
Zajawka artykułu UGM-133 Trident II D-5
[[Plik:Trident II missile cropped.jpg|left|100px]]
'''[[UGM-133 Trident II D-5]]''' – [[Stany Zjednoczone|amerykański]] trzystopniowy [[pocisk balistyczny]] klasy [[Pocisk balistyczny wystrzeliwany z okrętu podwodnego|SLBM]] na [[Pocisk balistyczny#Napęd na paliwo stale|paliwo stałe]] o zasięgu minimalnym 2500 km i maksymalnym 11000 km. Przenoszone przez okręty podwodne typu [[Okręty podwodne typu Ohio|''Trident'']] (''Ohio'') pociski D-5, naprowadzane są w locie systemami bezwładnościowo-astronawigacyjnymi, które zapewniają im celność z marginesem błędu ([[Circular Error Probable|CEP]]) wynoszącym 90–120 metrów na dystansie 7400 km. Trident II D-5 przenoszą osiem głowic [[Multiple independently targetable reentry vehicle|MIRV]] z [[Ładunek termojądrowy|ładunkami termonuklearnymi]] o mocy 100 albo 475 [[Równoważnik trotylowy|kiloton]]. ''[[UGM-133 Trident II D-5|Czytaj więcej …]]''
Poniżej w porządku chronologicznym widoczne są ekspozycje tej zajawki. Prosimy nie poprawiać ich z wyjątkiem aktualizacji linków po przenosinach artykułów.
2009-12-09[edytuj | edytuj kod]
UGM-133 Trident II D-5 – amerykański trzystopniowy pocisk balistyczny klasy SLBM na paliwo stałe o zasięgu minimalnym 2500 km i maksymalnym 11000 km. Przenoszone przez okręty podwodne typu Trident (Ohio) pociski D-5, naprowadzane są w locie systemami bezwładnościowo-astronawigacyjnymi, które zapewniają im celność z marginesem błędu (CEP) wynoszącym 90–120 metrów na dystansie 7400 km. Trident II D-5 przenoszą osiem głowic MIRV z ładunkami termonuklearnymi o mocy 100 albo 475 kiloton.
2009-12-16[edytuj | edytuj kod]
UGM-133 Trident II D-5 – amerykański trzystopniowy pocisk balistyczny klasy SLBM na paliwo stałe o zasięgu minimalnym 2500 km i maksymalnym 11000 km. Przenoszone przez okręty podwodne typu Trident (Ohio) pociski D-5, naprowadzane są w locie systemami bezwładnościowo-astronawigacyjnymi, które zapewniają im celność z marginesem błędu (CEP) wynoszącym 90–120 metrów na dystansie 7400 km. Trident II D-5 przenoszą osiem głowic MIRV z ładunkami termonuklearnymi o mocy 100 albo 475 kiloton.
2009-12-23[edytuj | edytuj kod]
UGM-133 Trident II D-5 – amerykański trzystopniowy pocisk balistyczny klasy SLBM na paliwo stałe o zasięgu minimalnym 2500 km i maksymalnym 11000 km. Przenoszone przez okręty podwodne typu Trident (Ohio) pociski D-5, naprowadzane są w locie systemami bezwładnościowo-astronawigacyjnymi, które zapewniają im celność z marginesem błędu (CEP) wynoszącym 90–120 metrów na dystansie 7400 km. Trident II D-5 przenoszą osiem głowic MIRV z ładunkami termonuklearnymi o mocy 100 albo 475 kiloton.
2023-06-28[edytuj | edytuj kod]
UGM-133 Trident II D-5 – amerykański trzystopniowy pocisk balistyczny SLBM na paliwo stałe o zakresie zasięgu operacyjnego 2500 do 11 000 km. Pocisk ten jest jedynym obecnie typem SLBM na wyposażeniu okrętów podwodnych Stanów Zjednoczonych. Przenoszone przez okręty amerykańskie typu Ohio oraz brytyjskie jednostki typu Vanguard pociski D-5, naprowadzane są w locie systemami bezwładnościowo-astronawigacyjnymi, które zapewniają im celność z marginesem błędu CEP wynoszącym 90–120 metrów. Mimo że Trident II mogą przenosić do czternastu głowic, przenoszą aktualnie jedynie do ośmiu MIRV z ładunkami termonuklearnymi o mocy 100 albo 475 kiloton. Geneza systemu rakietowego Trident sięga początku lat 60. XX wieku, kiedy – w myśl amerykańskich ocen – rozwój radzieckiego potencjału ofensywnego i defensywnego zachwiał amerykańskimi szansami przetrwania pierwszego uderzenia jądrowego i możliwości dokonania skutecznej odpowiedzi. Na oceny te wpływ miał zarówno rozwój radzieckiej obrony antybalistycznej i sił zwalczania okrętów podwodnych, jak też radziecki postęp technologiczny w zakresie systemów naprowadzania pocisków balistycznych oraz technologii wielogłowicowych. Czytaj więcej…
2023-07-05[edytuj | edytuj kod]
UGM-133 Trident II D-5 – amerykański trzystopniowy pocisk balistyczny SLBM na paliwo stałe o zakresie zasięgu operacyjnego 2500 do 11 000 km. Pocisk ten jest jedynym obecnie typem SLBM na wyposażeniu okrętów podwodnych Stanów Zjednoczonych. Przenoszone przez okręty amerykańskie typu Ohio oraz brytyjskie jednostki typu Vanguard pociski D-5, naprowadzane są w locie systemami bezwładnościowo-astronawigacyjnymi, które zapewniają im celność z marginesem błędu CEP wynoszącym 90–120 metrów. Mimo że Trident II mogą przenosić do czternastu głowic, przenoszą aktualnie jedynie do ośmiu MIRV z ładunkami termonuklearnymi o mocy 100 albo 475 kiloton. Geneza systemu rakietowego Trident sięga początku lat 60. XX wieku, kiedy – w myśl amerykańskich ocen – rozwój radzieckiego potencjału ofensywnego i defensywnego zachwiał amerykańskimi szansami przetrwania pierwszego uderzenia jądrowego i możliwości dokonania skutecznej odpowiedzi. Na oceny te wpływ miał zarówno rozwój radzieckiej obrony antybalistycznej i sił zwalczania okrętów podwodnych, jak też radziecki postęp technologiczny w zakresie systemów naprowadzania pocisków balistycznych oraz technologii wielogłowicowych. Czytaj więcej…
2023-07-12[edytuj | edytuj kod]
UGM-133 Trident II D-5 – amerykański trzystopniowy pocisk balistyczny SLBM na paliwo stałe o zakresie zasięgu operacyjnego 2500 do 11 000 km. Pocisk ten jest jedynym obecnie typem SLBM na wyposażeniu okrętów podwodnych Stanów Zjednoczonych. Przenoszone przez okręty amerykańskie typu Ohio oraz brytyjskie jednostki typu Vanguard pociski D-5, naprowadzane są w locie systemami bezwładnościowo-astronawigacyjnymi, które zapewniają im celność z marginesem błędu CEP wynoszącym 90–120 metrów. Mimo że Trident II mogą przenosić do czternastu głowic, przenoszą aktualnie jedynie do ośmiu MIRV z ładunkami termonuklearnymi o mocy 100 albo 475 kiloton. Geneza systemu rakietowego Trident sięga początku lat 60. XX wieku, kiedy – w myśl amerykańskich ocen – rozwój radzieckiego potencjału ofensywnego i defensywnego zachwiał amerykańskimi szansami przetrwania pierwszego uderzenia jądrowego i możliwości dokonania skutecznej odpowiedzi. Na oceny te wpływ miał zarówno rozwój radzieckiej obrony antybalistycznej i sił zwalczania okrętów podwodnych, jak też radziecki postęp technologiczny w zakresie systemów naprowadzania pocisków balistycznych oraz technologii wielogłowicowych. Czytaj więcej…
2023-07-19[edytuj | edytuj kod]
UGM-133 Trident II D-5 – amerykański trzystopniowy pocisk balistyczny SLBM na paliwo stałe o zakresie zasięgu operacyjnego 2500 do 11 000 km. Pocisk ten jest jedynym obecnie typem SLBM na wyposażeniu okrętów podwodnych Stanów Zjednoczonych. Przenoszone przez okręty amerykańskie typu Ohio oraz brytyjskie jednostki typu Vanguard pociski D-5, naprowadzane są w locie systemami bezwładnościowo-astronawigacyjnymi, które zapewniają im celność z marginesem błędu CEP wynoszącym 90–120 metrów. Mimo że Trident II mogą przenosić do czternastu głowic, przenoszą aktualnie jedynie do ośmiu MIRV z ładunkami termonuklearnymi o mocy 100 albo 475 kiloton. Geneza systemu rakietowego Trident sięga początku lat 60. XX wieku, kiedy – w myśl amerykańskich ocen – rozwój radzieckiego potencjału ofensywnego i defensywnego zachwiał amerykańskimi szansami przetrwania pierwszego uderzenia jądrowego i możliwości dokonania skutecznej odpowiedzi. Na oceny te wpływ miał zarówno rozwój radzieckiej obrony antybalistycznej i sił zwalczania okrętów podwodnych, jak też radziecki postęp technologiczny w zakresie systemów naprowadzania pocisków balistycznych oraz technologii wielogłowicowych. Czytaj więcej…
2023-07-26[edytuj | edytuj kod]
UGM-133 Trident II D-5 – amerykański trzystopniowy pocisk balistyczny SLBM na paliwo stałe o zakresie zasięgu operacyjnego 2500 do 11 000 km. Pocisk ten jest jedynym obecnie typem SLBM na wyposażeniu okrętów podwodnych Stanów Zjednoczonych. Przenoszone przez okręty amerykańskie typu Ohio oraz brytyjskie jednostki typu Vanguard pociski D-5, naprowadzane są w locie systemami bezwładnościowo-astronawigacyjnymi, które zapewniają im celność z marginesem błędu CEP wynoszącym 90–120 metrów. Mimo że Trident II mogą przenosić do czternastu głowic, przenoszą aktualnie jedynie do ośmiu MIRV z ładunkami termonuklearnymi o mocy 100 albo 475 kiloton. Geneza systemu rakietowego Trident sięga początku lat 60. XX wieku, kiedy – w myśl amerykańskich ocen – rozwój radzieckiego potencjału ofensywnego i defensywnego zachwiał amerykańskimi szansami przetrwania pierwszego uderzenia jądrowego i możliwości dokonania skutecznej odpowiedzi. Na oceny te wpływ miał zarówno rozwój radzieckiej obrony antybalistycznej i sił zwalczania okrętów podwodnych, jak też radziecki postęp technologiczny w zakresie systemów naprowadzania pocisków balistycznych oraz technologii wielogłowicowych. Czytaj więcej…