Zasada pełnego kosztu
Wygląd
Zasada pełnego kosztu – zasada, zgodnie z którą ceny są ustalane poprzez zsumowanie kosztów bezpośrednich, czyli jednostkowych kosztów pracy, kosztów surowców, energii, podatków – stopy narzutu (eng. mark-up) brutto, która zawiera zarówno normalną marżę zysku netto dla przemysłu, jak i odpis na pośrednie koszty.
Rozpatrując na przykład koszty pracy, otrzymujemy następujący wzór:
gdzie:
- – ceny,
- – jednostkowe koszty pracy,
- – średnia produktywność pracy,
- – marża zysku brutto lub stopa narzutu brutto.
Po odpowiednich przekształceniach otrzymujemy następującą zależność:
gdzie duże litery i oraz wyrażenie oznaczają stopę zmiany danej zmiennej na jednostkę czasu, czyli na przykład
Zasada pełnego kosztu umożliwia skuteczną analizę wpływu zmian kosztów i marż zysków, których osiągnięciu pomagają niedoskonale konkurencyjne rynki, na poziom cen.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- N. Acocella, Zasady polityki gospodarczej, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2002.