Zysk menniczy
Zysk menniczy – zysk fiskalny płynący z korzystania z przywileju menniczego, powstały z różnicy między rzeczywistym kosztem wybicia monety a jej wartością nominalną[1].
W przypadku polskich monet średniowiecznych trudno jest ustalić zysk menniczy, gdyż często wynikał on z uprawnień fiskalnych emitentów, np. przy renowacji monety, która mogła przynosić 30–50% zysku. Kalkulacja produkcji menniczej wg ordynacji z 1658 r. określała zysk w wysokości 4½ złp z każdej grzywny czystego srebra przebitego na: orty, szóstaki, trojaki, półtoraki lub grosze – tzn. 15% nakładu[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Andrzej Mikołajczyk, Leksykon numizmatyczny, Warszawa-Łódź: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 346, ISBN 83-01-09710-8.