Ground-Based Midcourse Defense: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
m →Środki obronne systemu: drobne redakcyjne |
fakt |
||
| Linia 35: | Linia 35: | ||
* 2 obecnie istniejących baz kompletnie wyposażonych w łącznie 300 antypocisków GBI: Vandenberg AFB (150 GBI) i Kodiak (150 GBI) |
* 2 obecnie istniejących baz kompletnie wyposażonych w łącznie 300 antypocisków GBI: Vandenberg AFB (150 GBI) i Kodiak (150 GBI) |
||
Łącznie w przyszłości ma być na całym świecie 14 baz antyrakiet GBI, wyposażonych w 450 pocisków GBI. |
Łącznie w przyszłości ma być na całym świecie 14 baz antyrakiet GBI, wyposażonych w 450 pocisków GBI<ref>[http://66.102.9.104/search?q=cache:z10_5901xywJ:www.lockheedmartin.com/data/assets/ Lockheed Martin's Role in Missile Defense]</ref>. |
||
==Bibliografia== |
==Bibliografia== |
||
Wersja z 13:58, 14 gru 2007
Ground-Based Midcourse Defense, GMD, (ang. Naziemny system obrony antybalistycznej w środkowej fazie lotu) - naziemny komponent amerykańskiego antyrakietowego systemu Missile Defense.
Zadaniem systemu GMD, jest zwalczanie rakiet balistycznych wystrzelonych w kierunku terytorium Stanów Zjednoczonych lub ich sojuszników w ich środkowej fazie lotu (ang. Midcourse Phase Defense), w najwyższej warstwie atmosfery - Egzosferze i poza nią.
Idea systemu
Środkowa faza trajektorii pocisku balistycznego jest najdłuższym etapem jego lotu, stwarzającym przez to największą możliwość jego zniszczenia. W zależności od rodzaju pocisku, faza ta może trwać nawet do 20 minut. Na tym etapie lotu rakieta nie jest napędzana, nie pracują już silniki które napędzały ją w fazie startowej, leci jedynie lotem bezwładnym, a tor jej lotu jest bardziej przewidywalny.[1] Pociski przeznaczone do zwalczania rakiet na tym etapie lotu, zespoły radarów i innych czujników mają więcej czasu na wykrycie, śledzenie i namierzenie celu w porównaniu do pozostałych etapów lotu. Oczywiście także rakieta stanowiąca cel ma więcej czasu na podjecie własnych środków obronnych przeciwko systemom antybalistycznym.
Środki obronne systemu
Obecnie, podstawowym urządzeniem bojowym systemu jest pocisk antybalistyczny Ground Based Interceptor (GBI) działajacy w oparciu o technologię hit-to-kill, w którego opracowaniu i produkcji uczestniczą:[2]
- Boeing, jako główny wykonawca
- Raytheon: pojazd niszczący (Exo-atmospheric Kill vehicle)
- Northrop Grumman: systemy kontroli i zarządzania walką (ang. Battle Management Command and Control)
- Lockheed Martin Missiles & Space: rakieta nośna
- Orbital Sciences Corporation: rakieta nośna
- Bechtel: konstrukcja baz
- Teledyne Brown Engineering: testy techniczne systemów i serwis techniczny
System GMD składa się także z:
- Radarów Raytheona pracujących w paśmie X:
- morskich (Sea-Based X-Band Radar - SBX)
- lądowych (Ground Based Radar - GBR, Forward Based X-Band Radars - FBXB)
- wyrzutni pocisków antybalistycznych GBI w bazach Vandenberg AFB w Kalifornii oraz Kodiak na Alasce
W przyszłości w system GMD będzie się składał też z:
- radaru GBR w Czechach
- 2 mobilnych radarów FBXB znajdujących się w Gruzji, i w Japonii
- 4 wyrzutni antyrakiet GBI w: Japonii (10 GBI), Izraelu (10 GBI), Polsce (40 GBI), Europie (10 GBI)
- 2 obecnie istniejących baz kompletnie wyposażonych w łącznie 300 antypocisków GBI: Vandenberg AFB (150 GBI) i Kodiak (150 GBI)
Łącznie w przyszłości ma być na całym świecie 14 baz antyrakiet GBI, wyposażonych w 450 pocisków GBI[3].
Bibliografia
Przypisy
- ↑ Stwierdzenie to nie odnosi sie do najnowszych rosyjskich rakiet ICBM typu Topol-M, których głowice po separacji zdolne są podobno do lotu po zmiennej trajektorii.
- ↑ Podstawowe informacje o pocisku GMD z witryny internetowej Boeing Company. (ang.).
- ↑ Lockheed Martin's Role in Missile Defense