Brudnica nieparka: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m MalarzBOT: Nagłówki w mobilnej wersji Wikipedii |
m Korekta linku do strony |
||
Linia 70: | Linia 70: | ||
* [http://www2.nrm.se/en/svenska_fjarilar/l/lymantria_dispar.html Sammlung Naturhistorisches Museum Stockholm] {{lang|sv}} |
* [http://www2.nrm.se/en/svenska_fjarilar/l/lymantria_dispar.html Sammlung Naturhistorisches Museum Stockholm] {{lang|sv}} |
||
* [http://www.funet.fi/pub/sci/bio/life/insecta/lepidoptera/ditrysia/noctuoidea/lymantriidae/lymantria/index.html#dispar Markku Savela: Lepidoptera snd some other life forms] {{lang|en}} |
* [http://www.funet.fi/pub/sci/bio/life/insecta/lepidoptera/ditrysia/noctuoidea/lymantriidae/lymantria/index.html#dispar Markku Savela: Lepidoptera snd some other life forms] {{lang|en}} |
||
* [http://www.lepidoptera. |
* [http://www.lepidoptera.eu/show.php?ID=248&country=PL Motyle Europy] |
||
[[Kategoria:Brudnicowate]] |
[[Kategoria:Brudnicowate]] |
Wersja z 21:29, 8 wrz 2014
Lymantria dispar | |
(Linnaeus, 1758) | |
![]() | |
Systematyka | |
Domena | |
---|---|
Królestwo | |
Typ | |
Gromada | |
Podgromada | |
Rząd | |
Rodzina | |
Gatunek |
brudnica nieparka |
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/0/0b/Lymantria_dispar_MHNT_Chenille.jpg/220px-Lymantria_dispar_MHNT_Chenille.jpg)
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/b/ba/Lymantria_dispar_Meyers.jpg/220px-Lymantria_dispar_Meyers.jpg)
Brudnica nieparka (Lymantria dispar) – motyl nocny z rodziny brudnicowatych (Lymantriidae), uważany za niebezpiecznego szkodnika lasów i sadów.
Gatunek inwazyjny (w Kanadzie, USA, Nowej Zelandii)[1]. W Polsce nie jest gatunkiem inwazyjnym. Pierwotnym (naturalnym) obszarem występowania jest Europa, północna Afryka, środkowa i południowa Azja i Japonia[2]. Z Europy został zawleczony do Ameryki Północnej.
Dorosłe spotkać można w lipcu i sierpniu (rójka odbywa się w godzinach wieczornych), najczęściej w lasach liściastych i ogrodach (sadach). Samce są w stanie wyczuć obecność samic na odległość 3,5-3,8 km. U brudnicy nieparki sporadycznie może zachodzić partenogeneza. Samice składają jaja w skupieniach (złożach), które pokryte są warstwą włosków z odwłoka - upodabnia to złoża jaj do grzybów porastających drzewa. W jednym pakiecie znajduje się od 500 do 800 jaj. Samica składa tylko jeden pakiet, na pniach drzew.
U uwadów dorosłych wyraźny dymorfizm płciowy (stąd także nazwa - nieparka). Rozpiętość skrzydeł 4-6,5 cm., samce mniejsze i ciemniejsze od samic, które mają jasne kremowe ubarwienie z ciemnymi zygzakowatymi liniami. Samice mają krępy odwłok o biało żółtym ubarwieniu.
Jaja są kuliste, lekko spłaszczone, wielkości 0,8 na 1,3 mm, są gładkie, błyszczące, różowe po złożeniu, potem żółte i szare. Złoże jaj przykryte jest włoskami z odwłoka samicy, o barwie brązowej. Rozwój embrionalny w jaju odbywa się w temperaturach powyżej 6 о C, suma ciepła, niezbędla dla rozwoju embrionalnego wynosi 110 о C. Gąsienice są już rozwinięte na jesieni i przebywają w osłonkach jakowych. Zimujące w osłonkach jajowych gąsienice brudnicy przezywają nawet w temperaturze minus 40 stopni Celsjusza (w warunkach laboratoryjnych nawet - 70). Jednakże w okresie wiosennym larwy giną już przy -23 stopniach Celsjusza. Jeśli w okresie długiej i ciepłej jesieni larwy opuszczą osłonki jajowe to w momencie obniżenia temperatury zimą masowo giną.
Występuje pięć stadiów larwalnych u samców i 6 stadiów larwalnych u samic. Optymalna temperaturą rozwoju jest około 25 о C. W takich warunkach rozwój gąsienic płci męskiej trwa około 34 dni, płci żeńskiej - koło 39 dni. Rozwój poczwarek samców trwa około 9 dni - samic około 7,4 doby. Samce pojawiają się nieco szybciej niż samice. Rozwój pokolenia trwa rok. Gąsienice są włochate, z czerwonymi i niebieskimi kropkami na ciele. Młode gąsienice, dzięki licznym włoskom, mogą być przenoszone przez wiatr (anemochoria).
Gąsienice są polifagami i foliofagami, odżywiają liśćmi drzew liściastych. Mogą się odżywiać liśćmi około 600 gatunków roślin (drzewa, krzewy, rośliny runa), preferuje jednak dęby i drzewa owocowe. Rzadziej zerują na liściach brzozy, lipy, wiązu, topoli, klonu i czeremchy, czasem na igłach sosny. Gąsienice przy masowym pojawie zjadają liście dębów, doprowadzając do osłabienia drzew lub całkowitego ich zamierania.
Siedlisko
W Europie zasiedla sady, drzewa przydrożne, lasy liściaste. W Europie Południowej zasiedla głównie dąbrowy i lasy mieszane. W Azji środkowej gąsienice żerują na winorośli, na Ukrainie i w Japonii odnotowano żerowanie gąsienic na polach uprawnych ryżu, kukurydzy i koniczyny.
Jako szkodnik lasów i sadów
Szkodnik, żeruje na liściach dębu, drzew owocowych, klonu, lipy. W latach 1860-1883 w Hiszpanii brudnica nieparka spowodowała duże straty w lasach dębowych, natomiast w latach 1891-1893 do inwazji szkodnika dosżło w Bułgarii, gdzie brudnica uszkodziła ponad 400 tys. hektarów lasów. Masowe pojawy doprowadziły także do szkód w 1921 r. na Krymie, w latach 1925-1926 na Ukrainie a w 1933 w okolicach Kazania (Rosja). W czasie siedmioletniego cyklu gradacyjnego (masowego pojawu) gąsienice brudnicy mniszki zjadają w przeliczeniu na jeden hektar lasu 19,9 tony liści, a na ściółkę opada 4,5b tony ogryzgów (fragmentów liści). Łącznie w tym czasie gąsienice mogą zniszczyć 22,4 ton liści dębu (97,4% produkcji liści). Produkcja wtórna wynosi około 9,4% masy liści
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/e3/Gypsy_moth_spread_1900-2007.gif/220px-Gypsy_moth_spread_1900-2007.gif)
Po zawleczeniu gatunku do USA klęski rozpoczęły się od roku 1889. Najpierw doszło do masowego pojawu w Bostonie. Zaatakowane zostały drzewa liściaste w sadach, parka i lasach, gąsienice zjadły liście z drzew. Było ich tak dużo ze pojawiały się w mieszkaniach. Początkowo próbowano zwalczać gąsienice polewając je wrzątkiem i naftą. W kolejnych latach masowy pojaw (gradacja) objął jeszcze większy obszar. W 1905 r. obszar występowania tego szkodnika w USA objął pona 10 tys. km². Masowy pojaw brudnicy nieparki w Ameryce Północnej wynikał z m.in. z braku naturalnych wrogów (drapieżników, pasożytów, patogenów). Ze względu na duże szkody rozpoczęto zwalczanie środkami chemicznymi: preparatami arsenowymi. Zaczęto także poszukiwać naturalnych wrogów brudnicy w Europie. Powstały specjalne hodowle takich naturalnych wrogów (pasożyty brudnicy nieparki), w tym dwie w Polsce. Do roku 1959 r. do USA sprowadzono około 50 różnych gatunków pasożytniczych brudnicy nieparki, z których 15 zaaklimatyzowała się w Ameryce Północnej.
Naturalni wrogowie
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/2/28/Calosoma_sycophanta_larva_eats_Lymantria_dispar_larva.jpg/220px-Calosoma_sycophanta_larva_eats_Lymantria_dispar_larva.jpg)
Znanych jest ponad 100 gatunków, pasożytujących (pasożyty i parazytoidy) na brudnicy nieparce, w tym około 40 gatunków gąsieniczników i 30 gatunków rącyc, męczelkowate (np. baryłkarze: Apanteles portheriae, A. melanoscelus), bleskotki (np. Anastatus disparis, pasożytujący na jaja brudnicy).) Liczebność brudnicy ogranicza jest także aktywnością drapieżników takich jak ptaki owadożerne (jaja zjadane są przez sikorki a gąsienice przez kukułkę) czy owady drapieżne (tęczniki (tęcznik większy w ciągu swojego rozwoju larwalnego i życia w stadium imago może zjeść około 550 gąsienic brudnicy), skórniki (Dermestes, zjadają jaja).
Występowanie
Większa część Europy, północna Afryka, Azja Mniejsza, Bliski Wschód, Azja Środkowa, Chiny, Japonia. Jako gatunek inwazyjny w Ameryce Północnej i Nowej Zelandii.
Do USA brudnica nieparka została sprowadzona w 1869 r. w celach doświadczalnych.
Zobacz też
Bibliografia
- Ivo Novák, Motyle. Oficyna Wydawnicza Delta, ISBN 83-85817-76-X
- Henryk Sandner, Owady. PWN, Warszawa 1989, ISBN 83-01-08369-7
- Andrzej Szujecki, Entomologia leśna, tom II, poprawione. Wyd SGGW, Warszawa 1998, ISBN 83-00-02895-1
- Andrzej Szujecki, Ekologia owadów leśnych. PWN, Warszawa, 1980, ISBN 83-01-00692-7
- Jiři Zahradnik, Przewodnik. Owady. Multico 1996, ISBN 83-7073-132-5