Działko przeciwlotnicze 1.1" /75: Różnice pomiędzy wersjami

1.1"/75 AA gun
	Dane podstawowe
Państwo	{{{państwo}}}
Rodzaj	armata przeciwlotnicza
	Dane taktyczno-techniczne
Kaliber	28 mm
Donośność	ok. 5800 m (skuteczna)
Prędkość pocz. pocisku	792 m/s
Szybkostrzelność	ok. 100 strz./min
Obsługa	9 osób

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja nieprzejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 12:57, 1 paź 2007

Armata przeciwlotnicza 28^[1] mm (1.1"/75 gun), amerykańskie działko przeciwlotnicze z okresu II wojny światowej. Działko zostało zamówione przez Bureau of Ordnance w 1928 kiedy zdecydowano, że używane wówczas do obrony przeciwlotniczej karabiny maszynowe 12,7 mm nie są wystarczająco efektywne. Prace projektowe rozpoczęto w marcu 1929, a pierwsze testy przeprowadzono w marcu i maju 1931. Zdecydowano wówczas wprowadzić działko do służby na postawach poczwórnie sprzężonych co dawało takiej konstrukcji porównywalną szybkostrzelność do pojedynczego karabinu maszynowego 12,7 mm. Szybkostrzelność teoretyczna działka wynosiła ok. 150 strzałów na minutę, praktyczna wynosiła ok. 100 strzałów. Według raportu US Navy z 1934 pojedyncze trafienie w dowolną część samolotu miało być wystarczające aby taki samolot wyłączyć z walki. Były nazywane w żargonie marynarskim "Pianinami Chicagowskimi"^[2].

Zastosowanie

Działko zostało wprowadzone do produkcji w 1931 i było używane w początkowym okresie II wojny światowej na większości amerykańskich okrętów wojennych. W latach 1941 - 1942 duże okręty zwykle otrzymywały cztery czterolufowe zestawy, natomiast niszczyciele jedną - dwie. Najliczniej uzbrojony w te działa był USS "Lexington" (CV-2), który w momencie zatonięcia w 1942 roku był wyposażony w 12 zestawów.

Wycofanie ze służby

Już po wejściu do służby okazało się, że działko było bardzo zawodne i podatne na zacięcia, a także, że nie jest tak skuteczne jak sugerowały to początkowe raporty, do końca wojny było stopniowo zastępowane działkami Oerlikon 20 mm i Bofors 40 mm. W styczniu 1945 armaty te znajdowały się już tylko na pokładach kilku mniejszych jednostek. Wszystkie ocalałe podstawy i działa rozkazano w 1945 roku przeznaczyć na złom, ale niektóre części pozostawiono ponieważ mogły być użyte w podwójnych armatach Boforsa.

Ocena

Ocenia się że głównym mankamentem tych armat była amunicja ^[3].Armaty strzelały mało skutecznymi pociskami, wyposażonymi wyłącznie z klasyczne zapalniki kontaktowe. Ponadto magazynki były zbyt małe w stosunku do szybkostrzelności przez co wymagały częstej zmiany. Mimo to ocenia sie ze pod względem właściwości balistycznych były to jedne z najlepszych armat przeciwlotniczych II wojny światowej^[3]. Według opinii specjalistów była to typowa broń czasów pokoju - droga, skomplikowana i wymagająca dobrze wyszkolonej obsługi^[3]. W momencie gdy wybuchła wojna i na pokłady okrętów trafiło wielu młodych marynarzy, głównie z poboru, armaty zyskały sobie złą sławę ponieważ błędy w obsłudze powodowały np. częste ich zacinanie się. Innym powodem wycofania armaty ze służby była jej kosztowność - w momencie gdy trzeba było wyposażyć wiele budowanych masowo okrętów Marynarka wybrała inne tańsze i prostsze technologicznie armaty Oerlikon 20 mm i Bofors 40 mm.

Dane techniczne

rok opracowania armaty -1929
rok wprowadzenia armaty do służby - 1936
długość armaty wraz z zamkiem - 3,04 m
masa armaty bez zamka - 252 kg
ciśnienie robocze gazów prochowych 2520 kg/cm²
długość odrzutu armaty przy wystrzale - 8,25 cm
prędkość wylotowa pocisku 823 m/s (przeciętnie 792 m/s)
standardowy ładunek miotający 0,120 kg
masa pocisku HE-T Mk-1 - 0,017 kg
masa pocisku HE-T/SD Mk-2 - 0,015 kg
pojemność każdego magazynka - 8 pocisków
szybkostrzelność teoretyczna - 150 strzałów na minutę
szybkostrzelność praktyczna - ok. 100 strzałów na minutę
masa całkowita poczwórnego stanowiska 4,688 ts (4,763 t) bez osłony
kąt ładowania armaty - dowolny
zakres kąta podniesienia armat - od -15 do +110 stopni
prędkość podnoszenia armat - 24 stopnie na sekundę
zakres obrotu stanowiska - 360 stopni
prędkość obrotu stanowiska - 30 stopni na sekundę
załoga każdego poczwórnego stanowiska - 9 osób

Zasięg strzału działa^[4]
Kąt podniesienia (pocisk HE Mark 1 - 0,416 kg)	Zasięg
10 stopni	4846 m
15 stopni	5578 m
20 stopni	6035 m
25 stopni	6309 m
40,9 stopni	6767 m
ogień przeciwlotniczy	5791 m

Przypisy

↑ Podawany też jest czasem kaliber 27,9 mm
↑ Mianem "Pianina Chicagowskiego" nazywano przynajmniej trzy różne systemy uzbrojenia z okresu II wojny światowej - poczwórnie sprzężoną armatę 28 mm[1], poczwórnie sprzężone działo Bofors 40 mm i pistolet maszynowy Thompson [2].
↑ ^a ^b ^c Sławomir Lipiecki. Pancernik USS "North Carolina" (BB-55). „Militaria XX wieku”. Nr 2(3)/2007. s. 62-81.
↑ Błąd w składni szablonu {{Cytuj stronę}}. Brak podanego tytułu cytowanej strony (parametr tytuł=|).

Linki zewnętrzne

1.1"/75 (28 mm) Mark 1 and Mark 2 (ang.)

[1] Podawany też jest czasem kaliber 27,9 mm

[2] Mianem "Pianina Chicagowskiego" nazywano przynajmniej trzy różne systemy uzbrojenia z okresu II wojny światowej - poczwórnie sprzężoną armatę 28 mm[1], poczwórnie sprzężone działo Bofors 40 mm i pistolet maszynowy Thompson [2].

[Order-3] Sławomir Lipiecki. Pancernik USS "North Carolina" (BB-55). „Militaria XX wieku”. Nr 2(3)/2007. s. 62-81.

[4] Błąd w składni szablonu {{Cytuj stronę}}. Brak podanego tytułu cytowanej strony (parametr tytuł=|).

[1]

[2]

[3]

[4]

@@ Linia 27: / Linia 27: @@
 | szybkość_marszowa    = 60 km/h
 }}
-'''Armata przeciwlotnicza 28<ref>Podawany też jest czasem kaliber 27,9 mm</ref> mm''' (1.1"/75 gun), [[Stany Zjednoczone|amerykańskie]] [[działko przeciwlotnicze]] z okresu [[II wojna światowa|II wojny światowej]].  Działko zostało zamówione przez ''Bureau of Ordnance'' w 1928 kiedy zdecydowano, że używane wówczas do obrony przeciwlotniczej karabiny maszynowe 12,7 mm nie są wystarczająco efektywne.  Prace projektowe rozpoczęto w marcu 1929, a pierwsze testy przeprowadzono w marcu i maju 1931.  Zdecydowano wówczas wprowadzić działko do służby na postawach poczwórnie sprzężonych co dawało takiej konstrukcji porównywalną szybkostrzelność do pojedynczego karabinu maszynowego 12,7 mm.  Szybkostrzelność teoretyczna działka wynosiła ok. 150 strzałów na minutę, praktyczna wynosiła ok. 100 strzałów.  Według raportu US Navy z 1934 pojedyncze trafienie w dowolną część samolotu miało być wystarczające aby taki samolot wyłączyć z walki. Były nazywane w żargonie marynarskim "Pianinami Chicagowskimi", które to przezwisko później przejęło także poczwórnie sprzężone działo Boforsa 40 mm.
+'''Armata przeciwlotnicza 28<ref>Podawany też jest czasem kaliber 27,9 mm</ref> mm''' (1.1"/75 gun), [[Stany Zjednoczone|amerykańskie]] [[działko przeciwlotnicze]] z okresu [[II wojna światowa|II wojny światowej]].  Działko zostało zamówione przez ''Bureau of Ordnance'' w 1928 kiedy zdecydowano, że używane wówczas do obrony przeciwlotniczej karabiny maszynowe 12,7 mm nie są wystarczająco efektywne.  Prace projektowe rozpoczęto w marcu 1929, a pierwsze testy przeprowadzono w marcu i maju 1931.  Zdecydowano wówczas wprowadzić działko do służby na postawach poczwórnie sprzężonych co dawało takiej konstrukcji porównywalną szybkostrzelność do pojedynczego karabinu maszynowego 12,7 mm.  Szybkostrzelność teoretyczna działka wynosiła ok. 150 strzałów na minutę, praktyczna wynosiła ok. 100 strzałów.  Według raportu US Navy z 1934 pojedyncze trafienie w dowolną część samolotu miało być wystarczające aby taki samolot wyłączyć z walki. Były nazywane w żargonie marynarskim "Pianinami Chicagowskimi"<ref>Mianem "Pianina Chicagowskiego" nazywano przynajmniej trzy różne systemy uzbrojenia z okresu II wojny światowej - poczwórnie sprzężoną armatę 28 mm[http://www.destroyerhistory.org/benson-gleavesclass/ussbuchanan/introduction484.html], poczwórnie sprzężone działo [[Bofors 40 mm]] i [[pistolet maszynowy Thompson]][http://en.wikipedia.org/wiki/Thompson_submachine_gun].</ref>.
 ==Zastosowanie==