Ørsted
 Model satelity w planetarium im. Tycho Brahe | |
| Inne nazwy |
Oersted |
|---|---|
| Indeks COSPAR |
1999-008B |
| Indeks NORAD |
S25635 |
| Państwo | |
| Zaangażowani |
Duński Instytut Meteorologiczny, Duński Instytut Badań Kosmicznych, Computer Resources International |
| Rakieta nośna | |
| Miejsce startu | |
| Orbita (docelowa, początkowa) | |
| Perygeum |
632,6 km |
| Apogeum |
833,4 km |
| Okres obiegu |
99,5 min |
| Nachylenie |
96,4421° |
| Mimośród |
0,0141189 |
| Czas trwania | |
| Początek misji |
23 lutego 1999 10:29:55 UTC |
| Wymiary | |
| Wymiary |
0,34 m × 0,45 m × 0,72 (wysięgnik 8 m) |
| Masa całkowita |
62 (własna: 50) kg |
Ørsted – pierwszy duński sztuczny satelita Ziemi, satelita naukowy do badań geofizycznych. Nazwa pochodzi od nazwiska duńskiego fizyka Hansa Christiana Ørsteda.
Budowa i działanie[edytuj | edytuj kod]
Statek został zbudowany przez konsorcjum duńskich przedsiębiorców. Głównym wykonawcą było Computer Resources International, przejęte jeszcze przed wyniesieniem satelity przez Terma A/S. Kontrola nad statkiem była prowadzona przy współpracy ze zleceniodawcami misji: Duńskim Instytutem Meteorologicznym i Duńskim Instytutem Badań Kosmicznych.
Statek miał kształt prostopadłościanu, niemal całkowicie pokrytego ogniwami słonecznymi. Zużywał do 54 W energii elektrycznej.
Celem misji naukowej satelity było mapowanie ziemskiego pola magnetycznego i pomiar dynamiki jego zmian. Zebrane dane pozwoliły na zmierzenie tempa migracji biegunów magnetycznych. Prace to opisujące trafiły na okładki wpływowych pisma naukowych, jak „Geophysical Research Letters”[1], „Nature”[2], czy „Eos”[3].
Miał być pierwszym statkiem w ramach anulowanego duńskiego programu małych satelitów.
Instrumenty naukowe[edytuj | edytuj kod]
Trzema głównymi instrumentami były[4]:
- magnetometr Overhauser – umieszczony był na 8-metrowym wysięgniku,
- magnetometr CSC typu fluxgate – umieszczony bliżej korpusu satelity w tzw. gondoli,
- szukacz gwiazd – do określania orientacji przestrzennej statku i magnetometru CSC.
Trzy pozostałe umieszczone były w korpusie satelity:
- detektor cząstek naładowanych,
- odbiornik GPS BlackJack, opracowany przez JPL NASA, do dokładnego pomiaru położenia satelity,
- zapasowy odbiornik GPS Trimble TANS.
Przebieg misji[edytuj | edytuj kod]
W 2010 roku satelita bezpiecznie minął fragmenty satelitów Iridium i Kosmos w odległości 500 metrów.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ M. Purucker, B. Langlais. The southern edge of cratonic North America: Evidence from new satellite magnetometer observations. „Geophysical Research Letters”. 29 (15), 2002. DOI: 10.1029/2001GL013645.
- ↑ Gauthier Hulot i inni, Small-scale structure of the geodynamo inferred from Oersted and Magsat satellite data, „Nature”, 416 (6881), 2002, s. 620-623, DOI: 10.1038/416620a, PMID: 11948347 (ang.).
- ↑ T. Neubert, M. Mandea. Ørsted Satellite Captures High-Precision Geomagnetic Field Data. „EOS”. 82 (7), s. 81,87,88, 2001. (ang.).
- ↑ Orsted.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Krebs Gunter: Oersted. Gunter's Space Page, 2015-09-23. [dostęp 2015-05-29]. (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Oersted. [w:] NSSDC Master Catalog [on-line]. NASA. [dostęp 2015-06-07]. (ang.).