Przejdź do zawartości

Ōtomo no Yakamochi

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ōtomo no Yakamochi
大伴 家持
Ilustracja
Radca Yakamochi autorstwa Tan’yū Kanō, 1648
Data urodzenia

ok. 718

Data śmierci

5 października 785

Narodowość

japońska

Język

japoński

Dziedzina sztuki

literatura (poezja)

Epoka

okres Nara

Ważne dzieła

Man’yōshū

Ōtomo no Yakamochi (jap. 大伴 家持; ok. 718 – 5 października 785) – japoński polityk okresu Nara i literat, zaliczony do Trzydziestu Sześciu Mistrzów Poezji.

Syn dowódcy wojskowego i poety Ōtomo no Tabito, po którego śmierci został przywódcą rodu Ōtomo. Młodość spędził na Kiusiu[1]. Jego ciotką była znacząca poetka, Ōtomo no Sakanoue no Iratsume, której córkę poślubił[2]. Jego patronem był Tachibana no Moroe, który doszedł do władzy po śmierci przywódców rodu Fujiwara w wielkiej epidemii[3]. Ōtomo pełnił m.in. funkcje wiceministra wojny[4] i gubernatora prowincji, m.in. Etchū (746–751) (ob. prefektura Toyama); przez jakiś czas mieszkał też na dworze cesarskim w Narze. Po roku 756 utracił (wraz z całym rodem) wpływy polityczne w wyniku konfliktów dworskich[1]; w 782 skazany na zesłanie, jednak ułaskawiony i mianowany dowódcą wojsk walczących przeciw Ajnom. Już po śmierci został oskarżony o spisek, który doprowadził do śmierci faworyta cesarza (ostatecznie sprawa ta pozostała niewyjaśniona)[5].

Uważany za ostatecznego kompilatora dwudziestotomowej wersji pierwszego zbioru poezji japońskiej „Man’yōshū”; jego prywatna kolekcja poezji stała się podstawą czterech końcowych tomów zbioru[6]. Ōtomo no Yakamochi i jego koledzy-redaktorzy uporządkowali kolekcję, układając wiersze chronologicznie, włączając do niej części innych zbiorów wierszy (obecnie w większości zaginionych), oceniając, czy utwory są warte jedynie „czci” (jako dawne i klasyczne), czy także „naśladowania”. Pierwszych szesnaście tomów zawiera poezje od czasów najdawniejszych do roku 744. Prywatny zbiór Ōtomo no Yakamochi tworzy tzw. „nowy zbiór” wierszy z lat 746–759[7]. W zbiorze znajdują się 479 wiersze Ōtomo, co stanowi największą zachowaną kolekcję pojedynczego poety tego okresu[8].

Pozostawał pod wpływem poezji Kakinomoto no Hitomaro, któremu złożył hołd w przedmowie do swoich wierszy chōka[9], a także dzieł jego ciotki, damy Ōtomo no Sakanoue[2]. Jego poezja miłosna jest niezbyt nowatorska i niezbyt osobista, podobnie jak wiersze odnoszące się do spraw rodowych; w niektórych dziełach można dostrzec słabe wpływy buddyzmu, którym jednak Ōtomo nie był szczególnie zainteresowany[10]. Ōtomo no Yakamochi prowadził aktywną „korespondencję poetycką”, wymieniając wiersze z innymi poetami i dworzanami (m.in. z damami, z którymi miał romanse). Czasem wypowiadał się poetycko na tematy publiczne (np. opisując ceremonie dworskie czy odkrycie złota w Michinoku w północno-wschodniej Japonii. Cytowana w tym ostatnim wierszu pieśń została wykorzystana jako dzieło nawołujące do patriotyzmu i poświęceń w czasie II wojny światowej)[11]. Zbierał i redagował wiersze na temat podróży, w tym żołnierzy wysyłanych na dalekie placówki. Wiele z nich wyraża ból rozłąki odczuwanej przez ludzi oderwanych od rodzin. Stanowią one największy ówczesny zbiór poezji tworzony przez ludzi z prowincji i zachowują pewne cechy dialektów prowincjonalnych, aczkolwiek Ōtomo dokonał wyboru i redakcji w oparciu o reguły estetyki dworskiej. Sam też pisał wiersze z podróży, wiele z nich koncentruje się na odczuwaniu świata naturalnego i jego zmienności[12]. Jego znaczącym osiągnięciem jest uchwycenie i wyrażenie delikatnych emocji, odczuwanych przy obcowaniu z naturą; jest w tym zakresie prekursorem estetyki mono no aware[10].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Kato 2014 ↓, s. 77.
  2. a b Kato 2014 ↓, s. 67.
  3. Horton 2016 ↓, s. 75.
  4. Horton 2016 ↓, s. 82.
  5. Ōtomo-no Yakamochi. W: Jolanta Tubielewicz: Kultura Japonii – słownik. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1996, s. 247. ISBN 83-02-06378-9.
  6. Horton 2016 ↓, s. 50.
  7. Horton 2016 ↓, s. 82–83.
  8. Horton 2016 ↓, s. 79.
  9. Horton 2016 ↓, s. 64.
  10. a b Kato 2014 ↓, s. 78.
  11. Horton 2016 ↓, s. 79–80.
  12. Horton 2016 ↓, s. 81–82.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • H. Mack Horton: Man’yōshū. W: Haruo Shirane: The Cambridge History of Japanese Literature. Cambridge, United Kingdom: Cambridge University Press, 2016. ISBN 978-1-107-02903-3. (ang.).
  • Shuichi Kato: History of Japanese Literature: The First Thousand Years. Palgrave Macmillan, 2014. ISBN 978-1-349-03084-2. (ang.).