Święty Hieronim (obraz Michaela Willmanna)
| |
| Autor | |
|---|---|
| Data powstania |
1695 |
| Medium | |
| Wymiary |
206 × 122 cm |
| Miejsce przechowywania | |
| Lokalizacja | |
Święty Hieronim – obraz śląskiego malarza barokowego, Michaela Willmanna. Obraz sygnowany 'M.willmann/Pinx./1695'.
Płótno jest jednym z czterech dzieł tworzących cykl przedstawiający Ojców Kościoła; trzy pozostałe to Święty Ambroży, Święty Grzegorz i Święty Augustyn.
Opis[edytuj | edytuj kod]
Hieronim ze Strydonu był jednym z ojców i doktorów Kościoła, tłumaczem i egzegetą. Willmann wielokrotnie malował Hieronima, głównie jako pokutnika i pustelnika. Jego postać najczęściej przedstawiał jako starca o skórze zwiędłej i ogorzałej od słońca[1]. Prawdopodobnie miało to związek z treścią listu Hieronima do Eustochiusza:
Szorstki wór okrywał zniekształcone członki, zbutwiała skóra przypominała wyglądem Murzyna, (...) kości, ledwie co trzymające się razem, odgniatały się na gołej ziemi.(...) ciało gnębiłem postem, czuwałem do białego rana[1]
Jego wizerunki Hieronima były zgodne z propagowaną przez cystersów postawą ascetyczną i ich regułą zakonu.
Inspirację do powyższego portretu Hieronima Willmann mógł zaczerpnąć z pracy Antoona van Dycka z ok. 1618[a] roku lub z dzieła Petera Paula Rubensa z 1615–1618 roku. W tej wersji św. Hieronim, mimo podeszłego wieku, posiada muskularne ciało zasłonięte jedynie niedbale zarzuconą przez ramię czerwoną draperią[1].
Proweniencja[edytuj | edytuj kod]
Obraz został namalowany dla klasztoru Cystersów w Lubiążu. Po roku 1810 przeniesiono go do Kunst- und Antikenkabinett der Königlichen Universität zu Breslau, w 1853 do Bildergalerie im Ständehaus we Wrocławiu, a w 1880 do kolekcji Śląskiego Muzeum Sztuk Pięknych. W 1942 roku obraz przeniesiono do składnicy w Kamieńcu Ząbkowickim, skąd w 1946 roku został przejęty przez Muzeum Narodowe w Warszawie. W 1981 roku obraz przekazano do Muzeum Narodowego we Wrocławiu[1].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Obraz z 1618 znajdujący się w Galerii Obrazów Starych Mistrzów w Dreźnie.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Malarstwo śląskie ↓, s. 252.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ewa Houszka (red. nauk.), Marek Pierzchała, Beata Lejman, Piotr Łukaszewicz: Malarstwo śląskie (1520–1800). Wrocław: Muzeum Narodowe we Wrocławiu, 2009. ISBN 978-83-86766-74-1.