Adolf Wiklund (kompozytor)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Adolf Wiklund
Ilustracja
Adolf Wiklund, 1920
Data i miejsce urodzenia

5 czerwca 1879
Långserud

Pochodzenie

szwedzkie

Data i miejsce śmierci

3 kwietnia 1950
Sztokholm

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor, dyrygent, pianista

Adolf Wiklund (ur. 5 czerwca 1879 w Långserud, zm. 3 kwietnia 1950 w Sztokholmie[1][2]) – szwedzki kompozytor, dyrygent i pianista.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn organisty[2]. W latach 1896–1901 studiował w konserwatorium w Sztokholmie u Richarda Anderssona (fortepian) i Johana Lindegrena (kompozycja)[1]. W latach 1902–1903 przebywał w Paryżu, gdzie był organistą w kościele szwedzkim[2]. W latach 1905–1907 kontynuował studia w Berlinie u Jamesa Kwasta[1]. Następnie dyrygował orkiestrą opery w Karlsruhe i berlińską Königlische Oper (1908–1911)[2]. Od 1911 do 1924 roku był dyrygentem Opery Królewskiej w Sztokholmie[1]. W latach 1925–1938 dyrygował orkiestrą sztokholmskiego towarzystwa koncertowego[1].

Występował jako pianista w charakterze solisty i akompaniatora[1]. Od 1915 roku był członkiem Królewskiej Akademii Muzycznej[2].

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Muzyka Wiklunda cechuje się romantycznym charakterem, z domieszką elementów impresjonistycznych[1]. Skomponował m.in. dwa koncerty fortepianowe (I 1906 zrewid. 1915, II 1917), poematy symfoniczne Sommarnatt och soluppgång (1918) i Sång till våren (1934), Symfonię (1923), Sonatę na skrzypce i fortepian (1906), Konsertstycke na fortepian i orkiestrę (1902), Uwerturę koncertową (1903), Tre stycken na harfę i smyczki (1924), Małą suitę (1928), Symfonisk prolog (1934)[1][2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 12. Część biograficzna w–ż. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2012, s. 185. ISBN 978-83-224-0935-0.
  2. a b c d e f Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 6 Stre–Zyli. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3929. ISBN 0-02-865571-0.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]