Przejdź do zawartości

Adolfo Díaz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Adolfo Diaz
Ilustracja
Adolfo Diaz (1933)
Pełne imię i nazwisko

Adolfo Diaz Recinos

Data i miejsce urodzenia

15 lipca 1875
Alajuela, Kostaryka

Data i miejsce śmierci

29 stycznia 1964
San José, Kostaryka

Wiceprezydent Nikaragui
Okres

od sierpień 1910
do 1911

Poprzednik

Francisco Baca

Następca

Fernando Solórzano

Prezydent Nikaragui
Okres

od 9 maja 1911
do 1 stycznia 1917

Poprzednik

Juan José Estrada

Następca

Emiliano Chamorro Vargas

Prezydent Nikaragui
Okres

od 14 listopada 1926
do 31 grudnia 1928

Poprzednik

Sebastián Uriza

Następca

José María Moncada

Adolfo Díaz Recinos (ur. 15 lipca 1875 w Alajueli, zm. 29 stycznia 1964 w San José) – nikaraguański polityk konserwatywny, wiceprezydent w latach 1910–1911 i prezydent w latach 1911–1917 (do 1 stycznia 1913 tymczasowo) i 1926-1928.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Znany z polityki silnie proamerykańskiej, dwukrotnie (w 1912 i w 1926) poprosił o pomoc militarną Stany Zjednoczone w celu utrzymania kontroli nad krajem w trakcie walk z oddziałami zbuntowanych liberałów: za pierwszym razem na skutek konfliktu z ministrem, generałem Luisem Meną. Wykorzystał pożyczkę udzieloną mu przez banki Stanów Zjednoczonych do zakupu karabinów dla własnej armii w walce z liberałami[1]. W 1926 miały miejsce rozmowy pokojowe między liberałami a konserwatywnym rządem Adolfa Díaza. Zakończyły się one jednak niepowodzeniem z powodu różnic w planach politycznych: Díaz miał pozostać zgodnie z życzeniami USA prezydentem Nikaragui, podczas gdy powstańcy woleli na tym stanowisku m.in. jednego ze swoich przywódców – Juana Bautistę Sacasę. Wznowienie walk towarzyszyło ponownemu wezwaniu przez Adolfa Díaza sił amerykańskich na pomoc, aż w dniu 4 maja 1927 odbyła się konferencja pokojowa w Titipapa między obiema stronami. Díaz zgodził się na pakt, według którego będzie prezydentem do końca swej kadencji[2], po czym przekaże w sfałszowanych wyborach powszechnych urząd generałowi José Maríi Moncadzie, innemu przywódcy liberałów, co osiągnięto 31 grudnia 1928.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Waldemar Chamala, Pod czerwono-czarnym sztandarem, lewica.pl, 18 maja 2005.
  2. Shelley Klein, Najgroźniejsi dyktatorzy w historii, Jolanta Sawicka (tłum.), Warszawa: Wyd. MUZA SA, 2008, s. 90, ISBN 978-83-7495-323-8, OCLC 749811259.