Przejdź do zawartości

Alfred Tarnowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez VanWiel (dyskusja | edycje) o 11:23, 31 sty 2014. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
{{{imię i nazwisko}}}

Alfred Tarnowski (ur. 3 marca 1917 we Lwowie, zm. 24 listopada 2003 w Krakowie) – polski szachista i teoretyk szachów.

Kariera szachowa

Szachowe szlify zdobywał w rodzinnym Lwowie, gdzie mieszkał do 1945 roku. Po zakończeniu II wojny światowej przeprowadził się do Krakowa. W 1946 roku zadebiutował w pierwszych powojennych mistrzostwach Polski w Sopocie, gdzie podzielił siódme miejsce. W kolejnych latach jeszcze dwunastokrotnie awansował do finałów mistrzostw kraju, zdobywając dwa medale: złoty (w 1961 roku w Katowicach) oraz srebrny (w 1949 roku w Poznaniu). Czterokrotnie uczestniczył w olimpiadach szachowych (w latach 1952, 1958, 1960 i 1962), zdobywając 29½ pkt w 56 partiach (ogólny wyniki procentowy 52,7%)[1]. Brał udział w ośmiu turniejach i dwudziestu meczach międzynarodowych.

Tarnowski był cenionym trenerem i teoretykiem. Jako jeden z nielicznych w tym czasie polskich szachistów publikował prace z zakresu teorii otwarć. Z jego analiz wariantu Najdorfa obrony sycylijskiej korzystał sam Najdorf. Był uznanym znawcą partii hiszpańskiej i obrony słowiańskiej, a także obrony półsłowiańskiej, w której w 1950 roku w pokonał arcymistrza Marka Tajmanowa.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Szablon:Mistrz w szachach