Anton Bludnik

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Anton Bludnik
Антон Блюднік
Pełne imię i nazwisko

Anton Dzianisawicz Bludnik

Data i miejsce urodzenia

3 września 1956
Osowo, rejon lidzki

Deputowany do Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I kadencji
Okres

od 27 listopada 1996
do 21 listopada 2000

Poprzednik

stanowisko utworzone

Deputowany do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji
Okres

od 9 stycznia 1996
do 9 stycznia 2001
(od 27 listopada 1996 nie uczestniczył w pracach)

Przynależność polityczna

Partia Agrarna, frakcja agrariuszy

Następca

wybory nie odbyły się

Przewodniczący Lidzkiego Rejonowego Komitetu Wykonawczego
Okres

od 1995
do 1998

Anton Dzianisawicz Bludnik (biał. Антон Дзянісавіч Блюднік, ros. Антон Денисович Блюдник, Anton Dienisowicz Bludnik; ur. 3 września 1956 w Osowie w rejonie lidzkim) – białoruski polityk i biznesmen, deputowany do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji, w latach 1996–2000 deputowany do Izby Reprezentantów Republiki Białorusi I kadencji; wielokrotnie oskarżany o oszustwa finansowe i niegospodarność, skazany przez sąd za przyjęcie korzyści majątkowej i wyłudzenie kredytu.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Młodość i praca[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 3 września 1956 roku we wsi Osowo, w rejonie lidzkim obwodu grodzieńskiego Białoruskiej SRR, Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich. W latach 1973–1975 pracował jako robotnik, brygadzista brygady budowlanej, w latach 1975–1983 jako kierownik działu produkcyjnego, agronom, dyrektor fermy, główny specjalista ds. produkcji paszy w kołchozie im. Jurija Gagarina. W 1986 roku ukończył Grodzieński Instytut Gospodarstwa Wiejskiego, uzyskując wykształcenie agronoma. W latach 1983–1987 pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego kołchozu „Białoruś”[1]. W latach 1987–1995 pracował jako przewodniczący kołchozu im. Czapajewa w rejonie lidzkim. W latach 1995–1998 był przewodniczącym Lidzkiego Rejonowego Komitetu Wykonawczego. Został zwolniony z powodu oskarżenia o marnotrawstwo środków, czego jednak nigdy nie udowodniono[2]. W 1995 roku był członkiem Partii Agrarnej[3].

Działalność parlamentarna[edytuj | edytuj kod]

W pierwszej turze uzupełniających wyborów parlamentarnych 29 listopada 1995 roku został wybrany na deputowanego do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji z lidzkiego wiejskiego okręgu wyborczego nr 135[3]. W głosowaniu tym uzyskał 79,03% głosów[4]. 5 grudnia 1995 roku został zarejestrowany przez centralną komisję wyborczą[3], a 9 stycznia 1996 roku zaprzysiężony na deputowanego[5]. Od 23 stycznia pełnił w Radzie Najwyższej funkcję członka Stałej Komisji ds. Budownictwa Państwowego i Samorządu Lokalnego[6]. Należał do frakcji agrariuszy. Od 3 czerwca był członkiem grupy roboczej Rady Najwyższej ds. współpracy z parlamentem Republiki Litewskiej[7]. Poparł dokonaną przez prezydenta Alaksandra Łukaszenkę kontrowersyjną i częściowo nieuznaną międzynarodowo zmianę konstytucji. 27 listopada 1996 roku przestał uczestniczyć w pracach Rady Najwyższej i wszedł w skład utworzonej przez prezydenta Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I kadencji[8]. Od 18 grudnia tego samego roku pełnił w niej funkcję członka Stałej Komisji ds. Budżetu i Finansów[9]. Zgodnie z Konstytucją Białorusi z 1994 roku jego mandat deputowanego do Rady Najwyższej zakończył się 9 stycznia 2001 roku; kolejne wybory do tego organu jednak nigdy się nie odbyły[10]. Jego kadencja w Izbie Reprezentantów zakończyła się 21 listopada 2000 roku.

Po zakończeniu pracy parlamentarnej zajmował kierownicze posady w przedsiębiorstwach. Kierował Domem Handlowym Otwartej Spółki Akcyjnej „Lida-Łakokraska”. Na przełomie 2006 i 2007 roku został dyrektorem Drohiczyńskiego Zakładu Paszowego[11], ale już wkrótce oskarżono go o oszustwa finansowe i utracił to stanowisko. Sąd rejonu wołożyńskiego obwodu mińskiego uznał go winnym przyjęcia korzyści majątkowej znacznej wartości i skazał na 6,5 roku w kolonii poprawczej o podwyższonym rygorze. Pod koniec 2008 roku ponownie stanął przed sądem (tym razem rejonu drohiczyńskiego), oskarżony o popełnienie przestępstwa z art. 2 pkt. 237 Kodeksu Karnego: „Wyłudzenie kredytu lub dotacji”. W styczniu 2009 roku sąd uznał go winnym i skazał na dwa lata ograniczenia wolności[12].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Anton Bludnik jest żonaty[2]. W 1995 roku mieszkał we wsi Wawiórka w rejonie lidzkim[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Kto… ↓, s. 34
  2. ↑ a b Kto… ↓, s. 35
  3. ↑ a b c d Спіс дэпутатаў Вярхоўнага Савета Рэспублікі Беларусь трынаццатага склікання, якія выбраны ў першым туры галасавання паўторных выбараў 29 лістапада 1995 года і зарэгістраваны Цэнтральнай камісіяй Рэспублікі Беларусь па выбарах і правядзенню рэспубліканскіх рэферэндумаў 5 снежня 1995 года. Centralna Komisja Republiki Białorusi ds. Wyborów i Prowadzenia Republikańskich Referendów. [dostęp 2019-09-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-09-17)]. (biał.).
  4. ↑ Głos znad Niemna, nr 49-50/1995, 4–10 grudnia 1995, s. 1
  5. ↑ С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 9 января 1996 г. №4-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-01-09. [dostęp 2018-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-13)]. (ros.).
  6. ↑ С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 23 января 1996 г. №35-XIII. busel.org, 1996-01-23. [dostęp 2019-08-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-08-28)]. (ros.).
  7. ↑ С. Шарецкий: Постановление Президиума Верховного Совета Республики Беларусь от 3 июня 1996 г. №345-XIII. bankzakonov.com, 1996-06-03. [dostęp 2019-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-11-12)]. (ros.).
  8. ↑ А. Лукашенко: Закон Республики Беларусь от 27 ноября 1996 г. № 819-XIII. Izba Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi, 1996-11-27. [dostęp 2019-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-15)]. (ros.).
  9. ↑ А. Малофеев: Постановление Палаты представителей Национального собрания Республики Беларусь от 18 декабря 1996 г. №22-П/I. pravo.levonevsky.org, 1996-12-18. [dostęp 2019-08-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-01-18)]. (ros.).
  10. ↑ М. Грыб: Канстытуцыя 1994 года. Narodowy Internetowy Portal Prawy Republiki Białorusi, 1994-03-15. [dostęp 2020-04-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-28)]. (biał.).
  11. ↑ Один день Антона Денисовича. Sowietskaja Biełorussija, 2007-01-31. [dostęp 2019-08-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-08-28)]. (ros.).
  12. ↑ Иван Орлов: Кривая линия кредитная. Wieczernij Briest, 2009-01-16. [dostęp 2019-08-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-08-28)]. (ros.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Centrum Naukowo-Analityczne „Białoruska Perspektywa”: Kto jest kim w Białorusi. Białystok: Podlaski Instytut Wydawniczy, 2000, s. 313, seria: Biblioteka Centrum Edukacji Obywatelskiej Polska – Białoruś. ISBN 83-913780-0-4.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Anton_Bludnik&oldid=64534458”