Antoni Gucewicz

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Antoni Gucewicz
kanonik honorowy
Data urodzenia

9 maja 1830

Data i miejsce śmierci

25 czerwca 1918
Warszawa

Miejsce pochówku

cmentarz Powązkowski w Warszawie

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

archidiecezja warszawska

Prezbiterat

1860

Odznaczenia
Krzyż Pro Ecclesia et Pontifice (od 1908)

Antoni Gucewicz (ur. 9 maja 1830, zm. 25 czerwca 1918 w Warszawie) – polski duchowny rzymskokatolicki.

Kształcił się u ojców misjonarzy przy kościele św. Krzyża w Warszawie. Otrzymał święcenia kapłańskie, był wikariuszem parafii w Lewiczynie[1], został proboszczem w Rokitnie[2], Brwinowie (dekanat grodziski)[3]. Za czynny udział w organizacji powstania styczniowego oraz przechowywanie broni (według innego źródła po ustaleniu przez władze carskie, że w 1861 inicjował „rewolucyjne” hymny, na mocy decyzji z 2 lipca 1862[1]) z probostwa w Rokitnie został zesłany w głąb Imperium Rosyjskiego[4], gdzie przebywał w Czerdyni, a następnie w Krasnoufimsku (gubernia permska)[1]. Na początku lat. 80. w Krasnoufimsku był jednym z trzech kapłanów na wygnaniu[3]. Podczas pobytu na zesłaniu żył w ubóstwie, wykonywał różne zajęcia celem przetrwania[4]. Po 20 latach powrócił na ziemie polskie na przełomie 1884/1885 i osiadł w Warszawie[1][4]. Decyzją Iosifa Hurki został odsunięty od wszelkich stanowisk[4]. Początkowo pomagał duchowieństwu na Lesznie, zaś po wielu staraniach otrzymał zezwolenie na pełnienie funkcji starszego kapelana na Bródnie, a później w Szpitalu Wolskim[4].

W 1910 obchodził jubileusz 50-lecia kapłaństwa[4]. W 1917 został odznaczony przez papieża Benedykta XV krzyżem Pro Ecclesia et Pontifice[4]. W połowie czerwca 1918 otrzymał tytuł kanonika honorowego kapituły warszawskiej[4].

Zmarł 25 czerwca 1918 w Warszawie. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie 27 czerwca 1918.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Tradycje walki o prawo do wiary i kultu religijnego. zbroszaduza.mkw.pl. [dostęp 2017-05-23].
  2. ↑ Duszpasterstwo. sanktuariumrokitno.pl. [dostęp 2017-05-23].
  3. ↑ a b Korespondencya z daleka. „Goniec Wielkopolski”, s. 6, nr 23 z 29 stycznia 1881. 
  4. ↑ a b c d e f g h Odznaczenie jubilata-weterana. „Kurier Warszawski”, s. 3, nr 133-163 z 15 czerwca 1918. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Antoni_Gucewicz&oldid=72757689”