Antyhormony
Antyhormony – związki chemiczne hamujące działanie hormonów lub uniemożliwiające ich syntezę[1][2]. Najczęstszym mechanizmem ich działania jest blokada receptorów docelowych dla danego hormonu, co skutkuje jego pozornym niedoborem[3]. Są wykorzystywane do leczenia nadczynności gruczołów. Stosowanie ich u osób zdrowych może natomiast powodować niedoczynności[1].
Przykładowymi antyhormonami są[1]:
- tioamidy (metylotiouracyl, tiamazol) – inhibitory syntezy hormonów tarczycy;
- dioben – konkuruje o receptory z tyroksyną;
- amfenon B – inhibitor syntezy aldosteronu;
- spironolakton – konkuruje o receptory z aldosteronem.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Mała encyklopedia medycyny. Wyd. IV. T. I: A–G. Warszawa: PWN, 1988, s. 46–47. ISBN 83-01-08835-4.
- ↑ Słownik tematyczny. Biologia, cz. 1, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011, s. 19, ISBN 978-83-01-16529-1.
- ↑ Wielka encyklopedia zdrowia. Wojciech Twardosz (red.). T. I: Ab–Az. Poznań: Wydawnictwo HORYZONT, 2002, s. 78. ISBN 83-89242-01-X.
