Apoballis

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Apoballis
Ilustracja
Apoballis mutata
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

liliopodobne (≡ jednoliścienne)

Rząd

żabieńcowce

Rodzina

obrazkowate

Podrodzina

Aroideae

Plemię

Schismatoglottideae
Nakai

Rodzaj

Apoballis

Nazwa systematyczna
Apoballis Schott
Oesterr. Bot. Z. 8:318 (1858)
Typ nomenklatoryczny

Apoballis neglecta Schott [≡ Apoballis rupestris (Zoll. & Moritzi ex Zoll.) S.Y. Wong & P.C. Boyce]

Apoballis Schott – rodzaj roślin z rodziny obrazkowatych, obejmujący 12 gatunków pochodzących z Azji Południowo-Wschodniej (Tajlandii, Półwyspu Malajskiego, Sumatry, Jawy i Nusa Tenggara), zasiedlających równikowe lasy nizinne i wzgórzowe do wysokości 1500 m n.p.m. Niektóre gatunki są reofitami. Nazwa naukowa pochodzi od greckiego słowa βαλλής (ballis – strona, także roślina o właściwościach leczniczych), i zbudowana została z prefiksem από- (apo- – z, od, oddzielnie).

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Pokrój
Roślina zielna.
Łodyga
Plejonantyczna, wzniosła do płożącej.
Liście
Od kilku do wielu, często złączonych. Ogonki nagie, czasem lekko owłosione. Pochwa liściowa w pełni nasadzona, zwężająca się. Blaszki liści podłużno-lancetowate do jajowato-strzałkowatych, czasami wielobarwne, gładkie; przy nasadzie blaszki klinowate lub strzałkowate; przy wierzchołku ostre lub wydłużone i spiczaste. Żyłki pierwszo- i drugorzędowe podwójnie pierzaste (bipinnate). Żyłki trzeciorzędowe niewyraźne.
Kwiaty
Rośliny jednopienne. Kwiatostan typu kolbiastego pseudancjum, pojedynczy lub złożony w wierzchotkę składającą się z nie więcej niż 5 kwiatostanów. Pochwa długa, o długości do 20 cm. W dolnej części jajowata, w górnej podłużno-lancetowata. Otwiera się nieznacznie, odsłaniając jedynie kwiaty męskie. Kolba dłuższa lub równej długości jak pochwa. Dolna część, pokryta kwiatami żeńskimi, ukośnie zrośnięta z pochwą w ⅓ długości. Słupki okrągłe, osadzone. Kwiaty męskie od żeńskich oddziela wyraźna szczelina, naga lub nieznacznie pokryta prątniczkami. Pręciki gęsto ułożone, dzwonkowate lub nieregularne w kształcie. Kolba kończy się wyrostkiem.
Owoce
Pochwa owocostanu w kształcie urny, wygięta.

Systematyka[edytuj | edytuj kod]

Rodzaj Apoballis w 1858 r. został wyodrębniony z rodzaju Homalomena, stając się taksonem monotypowym obejmującym gatunek Apoballis neglecta[3]. Dwa lata później za A. neglecta uznano jeden z gatunków w rodzaju SchismatoglottisSch. rupestris[4]. W 1995 r. decyzja ta została zakwestionowana, a Apoballis neglecta został uznany za synonim taksonomiczny Schismatoglottis rupestris[5]. W roku 2009 przeprowadzono molekularne badania filogenetyczne wszystkich taksonów w plemieniu Schismatoglottidae, nieformalnych grup w rodzaju Schismatoglottis i kladu siostrzanego Cryptocoryneae. Analizy DNA oraz obserwacje morfologiczne stały się podstawą między innymi ponownego wyodrębnienia Apoballis z rodzaju Schismatoglottis[6].

Gatunki

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI10.1371/journal.pone.0119248, PMID25923521, PMCIDPMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2021-02-20] (ang.).
  3. H.W. Schott. Aroideen-Skizzen. „Österreichische Botanische Zeitung”. 8, s. 318, 1858. 
  4. H.W. Schott: Prodromus systematis Aroidearum. 1860, s. 322.
  5. R. Govaerts. World Checklist of Seed Plants. „Deurne: MIM”. 1(1, 2), s. 1-483, 1-529, 1995. 
  6. Sin Yeng Wong: Phylogenetic and Systematic Studies Of The Schismatoglottideae (Araceae: Aroideae). 2009.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • H.W. Schott. Aroideen-Skizzen. „Österreichische Botanische Zeitung”. 8, s. 318, 1858. 
  • Sin Yeng Wong i Peter C. Boyce. Studies on Schismatoglottideae (Araceae) of Borneo IX: A new genus, Hestia, and resurrection of Apoballis. „Botanical Studies”. 51, s. 249-255, 2010.