Przejdź do zawartości

Arsenał Miejski w Krakowie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Adamt (dyskusja | edycje) o 15:05, 8 kwi 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Muzeum Narodowe
Muzeum Książąt Czartoryskich
Arsenał Miejski
Symbol zabytku nr rej. A-97 z 18.I.1932[1]
Ilustracja
Widok od strony Plant, zimą
Państwo

 Polska

Miejscowość

Kraków, ul. Pijarska 8

Ukończenie budowy

1566

Położenie na mapie Starego Miasta w Krakowie
Mapa konturowa Starego Miasta w Krakowie, u góry nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Muzeum NarodoweMuzeum Książąt CzartoryskichArsenał Miejski”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole znajduje się punkt z opisem „Muzeum NarodoweMuzeum Książąt CzartoryskichArsenał Miejski”
Położenie na mapie województwa małopolskiego
Mapa konturowa województwa małopolskiego, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „Muzeum NarodoweMuzeum Książąt CzartoryskichArsenał Miejski”
Położenie na mapie Krakowa
Mapa konturowa Krakowa, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Muzeum NarodoweMuzeum Książąt CzartoryskichArsenał Miejski”
Ziemia50°03′54,5″N 19°56′25,5″E/50,065139 19,940417

Arsenał Miejski – położony jest przy ulicy Pijarskiej na Starym Mieście w Krakowie. Obecnie mieści się w nim ekspozycja części zbiorów Muzeum Książąt Czartoryskich.

Historia Arsenału

Został wybudowany z łamanego piaskowca w latach 1565–1566 przez budowniczego miejskiego Gabriela Słońskiego. Był to pierwotnie budynek parterowy, stojący przy murach obronnych pomiędzy basztami Stolarzy i Cieśli, niedaleko Barbakanu. W zachowanej do dziś kolebkowo sklepionej sali przechowywano strzelby i działa. Beczki prochu dla bezpieczeństwa trzymano w podziemnym magazynie. Był drugim arsenałem w Krakowie, po wzniesionym kilkadziesiąt lat wcześniej przy Bramie Grodzkiej Arsenale Królewskim. W roku 1626 arsenał otrzymał nowe sklepienie oraz został przykryty łamanym dachem krakowskim[2].

Na początku XIX wieku ocalał przed rozbiórką, która dotknęła większość murów obronnych dzięki interwencji senatora Feliksa Radwańskiego. W latach 1854–1861 arsenał został przebudowany przez Antoniego Stacherskiego. Nadbudowano piętro z przeznaczeniem na magazyn i koszary, a budynek otrzymał kształt włoskiego, wczesnorenesansowego zameczku[3]. W 1874 r. gmina ofiarowała Arsenał razem z basztami Stolarską i Ciesielską na cele muzealne księciu Władysławowi Czartoryskiemu. Zostały zakupione również sąsiednie kamienice i część dawnego klasztoru oo. Pijarów. Po adaptacji budynków, opracowanej przez Maurycego Ouradou powstał zespół architektoniczny, składający się z Pałacu, tzw. Klasztorka i Arsenału, połączonych ze sobą pomostami.

W roku 1876 został poświęcony i otwarty Klasztorek. Data uważana jest za otwierającą nowy okres w historii muzeum, zwanego Muzeum Książąt Czartoryskich[4]. Przez długi czas w Arsenale mieściła się Biblioteka Czartoryskich, od 1961 r. księgozbiór znajduje się w kamienicy przy ul. św. Marka 17 w Krakowie. W latach 1965–1975 Arsenał został przebudowany według projektu S. Świszczowskiego. Dach czterospadowy zastąpiony został dachem płaskim ze świetlikami.

Arsenał obecnie

W Arsenale Miejskim mieści się Galeria sztuki starożytnej. Wejście do sali wystawowej prowadzi przez wejście poprzez Basztę Stolarską. Na pietrze znajdują się zabytki kultury greckiej, egipskiej, etruskiej oraz rzymskiej. Zgromadzone obiekty pochodzące z okresu od III tysiąclecia p.n.e. do IV wieku n.e. a wśród nich m.in. sarkofagi egipskie wraz z mumią, grobowce etruskie oraz liczne rzeźby.

Zobacz też

Przypisy

  1. Rejestr zabytków nieruchomych – województwo małopolskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 31 marca 2024 [dostęp 2010-08-16].
  2. Przewodnik krakow.zaprasza.net.
  3. Arsenał Miejski. krakow.travel. [dostęp 2009-11-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-07-21)].
  4. Kraków – Nasze miasto.

Bibliografia

  • Jan Adamczewski Kraków od A do Z, KAW Kraków
  • Arsenał Miejski. W: Encyklopedia Krakowa. Warszawa – Kraków: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 31. ISBN 83-01-13325-2.

Linki zewnętrzne