As-Suwajda

As-Suwajda

‏السويداء‎

Państwo	Syria
Muhafaza	As-Suwajda
Dystrykt	As-Suwajda
Populacja (2004) • liczba ludności	73 641
Nr kierunkowy	16
Położenie na mapie Syrii As-Suwajda
32°42′N 36°34′E

As-Suwajda (arab. السويداء) – miasto w południowo-zachodniej Syrii, na zachodnim stoku masywu Dżabal ad-Duruz, ośrodek administracyjny muhafazy As-Suwajda. W 2004 roku liczyło ok. 73,6 tys. mieszkańców.

Demografia

Od XVI wieku miasto zamieszkują głównie druzowie, ze sporą mniejszością sunnicką i prawosławną. W mieście mieszka również dużo imigrantów z Wenezueli i ich potomków, którzy przyjechali do Syrii w XX wieku. Całościowo miasto zamieszkuje 63 324 ludzi (2008).

Historia

Miasto założyli Nabatejczycy, którzy nazwali je Suada. W okresie hellenistycznym i rzymskim nosiło nazwę Dionisias, na cześć boga Dionizosa, gdyż położone było w regionie znanym z produkcji wina. Dzięki położeniu na szlaku prowadzącym z Damaszku do Bosry miasto w czasach Imperium Rzymskiego, a później Bizantyjskiego bardzo szybko się rozwijało i powiększało.

Podbicie miasta przez Arabów zahamowało jego rozwój i coraz bardziej traciło na znaczeniu. W XVI wieku ruiny miasta zostały zamieszkane przez Druzów, dzięki którym miasto na nowo zaczęło się rozwijać.

Pod koniec XIX wieku pod panowaniem Imperium Osmańskiego Suwajda została stolicą prowincji.

Po klęsce Imperium Osmańskiego w I wojnie światowej i podziale dawnych prowincji na strefy wpływów, Syria została w 1920 terytorium mandatowym Francji. W 1921 administracja francuska utworzyła autonomiczne państewko Druzów Dżabal ad-Duruz, którego stolicą była As-Suwajda.

Zabytki

As-Suwajda posiada zabytki nabatejskie, helleńskie, rzymskie i bizantyjskie. Główne to agora z okresu helleńskiego, ruiny kościoła bizantyjskiego z VI wieku oraz liczne zabudowania z czasów rzymskich, które są nadal zamieszkane.

Transport

W mieście znajduje się port lotniczy As-Suwajda Zachodnia.

• 
  Agora
• 
  Łuk Dionizosa

Bibliografia

• Frank Rainer Scheck, Johannes Odenthal: Syrien. Hochkulturen zwischen Mittelmeer und Arabischer Wüste. DuMont, Köln 1998, S. 413 f