Bölkow Phoebus
.jpg)
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Konstruktor |
Richard Eppler, Hermann Nägele |
| Typ | |
| Konstrukcja |
laminatowa |
| Załoga |
1 |
| Historia | |
| Data oblotu |
11 kwietnia 1964 |
| Liczba egz. |
ok. 250 |
| Dane techniczne | |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
15 m (17 m w wersji C) |
| Wydłużenie |
17,1 (20,55 w wersji C) |
| Długość |
7,10 m |
| Wysokość |
1,40 m |
| Powierzchnia nośna |
13,16 m² (14,06 m² w wersji C) |
| Profil skrzydła |
Eppler-403 |
| Masa | |
| Własna |
220 kg |
| Startowa |
350 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
200 km/h |
| Prędkość minimalna |
60 km/h (58 km/h w wersji C) |
| Prędkość holowania |
180 km/h |
| Prędkość min. opadania |
0,65 m/s przy 80 km/h |
| Doskonałość maks. |
37 (42 w wersji C) |
| Dane operacyjne | |
Bölkow Phoebus – rodzina niemieckich szybowców wyczynowych klasy standard i otwartej.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Inżynierowie Richard Eppler i Hermann Nägele, na podstawie doświadczeń przy opracowaniu szybowca laminarnego FS-24 Phoenix, zbudowali prototyp szybowca Bölkow Phoebus. Został oblatany 11 kwietnia 1964 r. W 1965 r. wziął udział w Szybowcowych Mistrzostwach Świata w Sout Corney. Rudolf Lindner zdobył na nim 8. miejsce[1]. Szybowiec uzyskał w 1966 r. świadectwo typu i rok później wszedł do produkcji seryjnej jako Bölkow Phoebus A. Pod koniec 1967 r. wdrożono do wersji wersję oznaczoną Phoebus B, która różniła się od pierwowzoru chowanym podwoziem i doskonałością zwiększoną do 38,4[2].
Kolejnym rozwinięciem konstrukcji była wersja Phoebus C, w której zwiększono rozpiętość do 17 metrów a powierzchnię nośną do 14,06 m². Pozwoliło to na wystawienie tej wersji w Szybowcowych Mistrzostwach Świata w Lesznie w 1968 r.[3] W tych Mistrzostwach wystartowały również szybowce Phoebus w klasie standard. W klasie otwartej Rudolf Lindner zdobył na szybowcu Phoebus A 3. miejsce w klasie standard, a Göran Ax 2. miejsce w klasie otwartej na Phoebus C[4]. W Mistrzostwach w 1970 r. w Marfie szybowce Phoebus uplasowały się na 15. miejscu w klasie standard i na 10. miejscu w klasie otwartej[5].
Konstrukcja
[edytuj | edytuj kod]Jednomiejscowy szybowiec wyczynowy w układzie górnopłatu. Wersje A, B i C mają taką samą konstrukcję. Skrzydło o profilu Eppler-403, konstrukcji skorupowej wykonanej w technologii przekładkowej z laminatu z wypełniaczem z balsy. Na skrzydłach zamontowano płytowe hamulce aerodynamiczne. Wersja A i B miała rozpiętość 15 m, wersja C 17 m. Kadłub o konstrukcji skorupowej, kabina pilota osłonięty jednoczęściową osłoną. Podwozie (w zależności od wersji) stałe lub chowane, złożone z koła 300x100 mm i płozy ogonowej[5].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ 10 Szybowcowe Mistrzostwa Świata - Sout Corney. Medale na skrzydłach. [dostęp 2024-08-17]. (pol.).
- ↑ Glass, Litwińczyk, Margański 1970 ↓, s. 97.
- ↑ Glass, Litwińczyk, Margański 1970 ↓, s. 47.
- ↑ Rejniak 1974 ↓, s. 422.
- ↑ a b Skrzydlata Polska i 2'1970 ↓, s. 14.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- MBB "Phoebus". „Skrzydlata Polska”. 2/1970, 10 stycznia 1970. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783.
- Andrzej Glass, Mieczysław Litwińczyk, Edward Margański: Szybowce mistrzostw świata. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1970. OCLC 918489807.
- Tadeusz Rejniak: Medale na chmurach. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1974. OCLC 803878182.