Bad Manners

Bad Manners
Rok założenia	1976
Pochodzenie	Anglia (Londyn)
Gatunek	ska, skinhead reggae
Aktywność	od 1976
Wydawnictwo	Magnet Rec., Portrait Rec., Blue Beat, Pork Pie, Moon, Bad Records
Powiązania	2 Tone Records
	Skład
	Buster Bloodvessel; Simon Cuell; Lee Thompsom; Dave Welton; Warren Middleton; Trevor Irving; TonyRico; Mark Harrison; Rick Macwana; Carlton Hunt; Chris Bull
	Strona internetowa

Bad Manners – zespół angielski, reprezentant sceny 2 Tone (obok Madness, The Specials, The Beat, The Selecter i The Bodysnatchers). Powstał w 1976 roku w północnym Londynie. Gra skoczną odmianę ska z elementami muzyki karaibskiej, podanej często z humorem. Specjalizują się w przerabianiu numerów z różnych stylów muzycznych (np. muzyki westernowej, piosenek pop) na kawałki ska.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Od samego początku na czele zespołu stoi odpowiedzialny za wokal Buster Bloodvessel (właściwie Douglas Trendle). Dużych rozmiarów, łysy wokalista to prawdziwy wulkan energii, symbol i wizytówka zespołu. Obok niego w klasycznym składzie grali Louis 'Alphonso' Cook (gitara), David Farren (bas), Brian Tuitt (perkusja), Alan Sayagg (harmonijka), Paul Hyman (trąbka), Chris Kane (saksofon tenorowy), Andrew Marson (saksofon altowy) i Martin Stewart (klawisze). Skład wielokrotnie się zmieniał, do dziś pozostał tylko frontmen.

Największe sukcesy odnosili w latach 1980 - 83. Dzięki żywiołowym koncertom (m.in. udział w trasie 2 Tone Records uwiecznionej w filmie "Dance Craze") zyskali popularność nie tylko wśród rude boys czy skinheads. Debiutancki album "Ska 'n' B" wydają w 1980 roku dla Magnet Rec.. Numery takie jak "Ne-Ne Na-Na Na-Na Nu-Nu", "Here Comes The Major", "Fatty Fatty", "King Ska/Fa", "Caledonia", "Magnificent 7" (temat z filmu "Siedmiu wspaniałych"), "Wooly Bully", "Lip Up Fatty", "Special Brew", "Inner London Violence" stają się klasycznymi hitami zespołu. W tym samym roku wydają kolejny album "Loonee Tunes!" (Magnet Rec.). Jest on kontynuacją stylu obranego na poprzednim wydawnictwie. Z niego pochodzą takie hity jak "Lorraine", "Just a Feeling" czy "Tequila" (The Champs). Zespół cały czas koncertuje w całej Europie, występuje w również wielokrotnie w telewizji. Rok później na rynku ukazuje się trzeci album "Gosh It's... Bad Manners" (Magnet Rec.). Brzmienie zespołu zmienia się, muzyka jest mieszanką rytmów karaibskich, muzyki pop oraz wpływów ska i reggae. Przynosi takie przeboje jak "Walking In The Sunshine" czy "Can Can" (Jacques Offenbach) - który zajmuje 3 pozycję na brytyjskiej liście przebojów. Podobną muzykę przynosi czwarta płyta Bad Manners - "Forging Ahead" (Magnet Rec. 1982). Najbardziej znanymi utworami z tego krążka są "Samson and Delilah", "Got No Brains" oraz "My Girl Lollipop" (Morris Levy/Johnny Roberts) który zajmuje 9 pozycję na brytyjskiej liście przebojów. Był to ostatni album nagrany dla Magnet Rec., zespół opuszcza wytwórnię w 1983 roku. Następną płytę "Mental Notes" wydają w Portrait Records w 1985 roku.