Barbara Harrisson
| |
| Imię i nazwisko urodzenia |
Barbara Güttler |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
20 maj 1922 |
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie | |
| Narodowość |
niemiecko-brytyjska |
| Rodzice |
Gerhart Güttler, Clara Güttler |
| Małżeństwo |
Eberhard Friedrich Brünig |
Barbara Harrisson (urodzona jako Barbara Veronika Gertrud Maria Elisabeth Güttler, ur. 20 maja 1922 r. w Złotym Stoku zm. 26 grudnia 2015 r. w Jelsum) – historyk sztuki pochodzenia niemiecko-brytyjskiego, miała też wkład naukowy w ochronę przyrody, primatologię, antropologię i archeologię.
Edukacja i praca[edytuj | edytuj kod]
Barbara urodziła się w Złotym Stoku, jako córka przedsiębiorcy górniczego i kolekcjonera sztuki Dr. Gerharta Güttlera[1] oraz jego żony Clare. W 1926 roku rodzina przeprowadziła się ze Złotego Stoku do Berlina. Po ukończeniu szkoły średniej i odbyciu służby, w 1941 roku rozpoczęła studia z zakresu historii sztuki w Berlinie, ale po kilku tygodniach została powołana do służby wojskowej i pracowała podczas II wojny światowej jako sekretarka niemieckiego wywiadu wojskowego w Berlinie, Paryżu i Wrocławiu. Spośród jej trzech braci przeżył wojnę jedynie najmłodszy. Od 1945 roku pracowała we Frankfurcie dla koncernu IG Farben. W 1951 roku wyszła za mąż za Eberharda Friedricha Brüniga, który miał wykształcenie leśne[2].
Kariera[edytuj | edytuj kod]
Od 1953 roku jej rozwój zawodowy przeszedł zmiany. Podczas pobytów w Azji, Ameryce, Australii i ostatecznie z powrotem w Europie pracowała i nauczała w dziedzinach ochrony przyrody, primatologii, antropologii, archeologii i historii sztuki.
Sarawak (Borneo)[edytuj | edytuj kod]
W 1953 roku wyjechała z pierwszym mężem, Eberhardem Friedrichem Brünigiem, który podjął pracę w brytyjskiej służbie kolonialnej i później stał się ekspertem w dziedzinie leśnictwa tropikalnego,[3] do Kuching w Sarawak na Borneo. Tam zaczęła pracować dla kuratora Muzeum Stanowego Sarawak, Toma Harrissona, w 1956 roku wzięli ślub[3].
Projekty ochrony zwierząt[edytuj | edytuj kod]
Tom i Barbara Harrisson pracowali w szerokim spektrum działań, w tym projektów ochrony dla żółwi morskich i orangutanów blisko Parku Narodowego Bako[4]. Barbara Harrisson stała się pionierem[5] w podnoszeniu i rehabilitacji młodych orangutanów, którzy stracili matki i swoje siedlisko z powodu wylesiania - działania te doprowadziły później do utworzenia rezerwatów, takich jak Centrum Rehabilitacji Orangutanów w Sepilok na Sabah (od 1964 roku) i Park Narodowy Gunung Leuser na Sumatrze (od 1980 roku).
Badania archeologiczne i antropologiczne[edytuj | edytuj kod]
Głównym zainteresowaniem Toma i Barbary Harrissonów była archeologia i antropologia. Podjęli oni wykopaliska w zachodniej części Wielkiej Jaskini Niah. Ich najważniejszym odkryciem było to, które miało miejsce 7 lutego 1958 roku, kiedy Barbara Harrisson i jej współpracownicy odkryli ludzką czaszkę podczas prac wykopaliskowych w dolinie piekielnego rowu, na głębokości około 2,5 m poniżej pierwotnej powierzchni gruntu[6].
Dalsze życie[edytuj | edytuj kod]
Barbara Harrisson przeszła na emeryturę w 1987 roku i wycofała się do swojego dziewiętnastowiecznego domu na wzgórzu w Jelsum, wiosce niedaleko Leeuwarden. W 2000 roku Barbara ponownie zaangażowała się w badania w Niah, które zostały wznowione przez Uniwersytet w Leicester we współpracy ze stanem Sarawak. Razem z angielskim doktorantem przeglądała całe archiwum wykopaliskowe, które w międzyczasie ponownie stało się dostępne. W 2005 roku, przekroczywszy osiemdziesiątkę, była gościem honorowym na sympozjum poświęconym nowym wykopaliskom w Cambridge. W dniu swojego powrotu do domu, z powodu zawału serca, trafiła do szpitala. Po kilku dniach pozwolono jej wrócić do domu promem. W swoich ostatnich latach życia w Jelsum pracowała nad swoją historią rodzinną. Ze względu na pogarszający się wzrok, jej własne wspomnienia pozostały nieukończone. 26 grudnia 2015 roku, w wieku 93 lat, Barbara Harrisson zmarła w swoim domu w wyniku drugiego zawału serca[2].
Nagrody i tytuły honorowe[edytuj | edytuj kod]
- 1973:Tytuł honorowy doktora przyznany przez Uniwersytet Tulane w Stanach Zjednoczonych za jej działania na rzecz ochrony przyrody.
- 1975: Nagroda Lauristona Sharpa za doskonałość naukową.[7]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Reichshandbuch der deutschen Gesellschaft: das Handbuch der Persönlichkeiten in Wort und Bild, Berlin 1930-1931, entry "Güttler, Gerhard" (here first name written Gerhard). Own publications by Güttler, e.g. Die englische Arbeiterpartei: ein Beitrag zur Geschichte und Theorie der politischen Arbeiterbewegung in England (Gustav Fischer, 1914) and books about exhibitions of collector items from Güttler, e.g. Kupferstiche alter Meister... aus den Sammlungen Dr. Gerhart Güttler, Berlin und Fritz Rumpf, Potsdam... (C. G. Boerner, 1928), show the name Gerhart written with a "t".
- ↑ a b Huygens ING: Barbara Veronika Gertrud Maria Elisabeth Güttler, (1922-2015); accessed on December 2, 2016.
- ↑ Judith M. Heimann, The Most Offending Soul Alive: Tom Harrisson and His Remarkable Life, University of Hawaii Press, 1998, ISBN 978-0-8248-2199-9.
- ↑ Alison Rieser, The Case of the Green Turtle: An Uncensored History of a Conservation Icon, JHU Press, 2012, s. 270, ISBN 978-1-4214-0579-7.
- ↑ Anne E. Russon: (Chapter 23) Orangutan Rehabilitation and Reintroduction: Successes, Failures, and Role in Conservation, in S. A. Wich (Ed.) Orangutans Compared, Oxford University Press (2007).
- ↑ John Krigbaum and Ipoi Datan: The Deep Skull and Associated Human Remains From Niah Cave in The Perak Man and Other Prehistoric Skeletons of Malaysia (2005), ed. Zuraina Majid, Pulau Pinang: Penerbit University Sains Malaysia, s. 131-154
- ↑ Stanley J. O'Connor, Nora A. Taylor, Studies in Southeast Asian Art: Essays in Honor of Stanley J. O'Connor, SEAP Publications, 1 stycznia 2000, s. 28, ISBN 978-0-87727-728-6. This prize was established in 1975 and Barbara Harrisson was the first winner.