Benedykt (Papadopoulos)
| Wasilios Papadopoulos Βασίλειος Παπαδόπουλος | |
| Patriarcha Świętego Miasta Jerozolimy i całej Palestyny | |
_-_GREEK_ORTHOODOX_PATRIARCH_BENEDICTUS.jpg)
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci |
9 grudnia 1980 |
| Patriarcha Jerozolimy | |
| Okres sprawowania |
1957–1980 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Śluby zakonne |
3 grudnia 1914 |
| Diakonat |
1918 |
| Prezbiterat |
1929 |
| Chirotonia biskupia |
1951 |
| Wybór patriarchy |
1 marca 1957 |
| Data konsekracji |
1951 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||
Benedykt, imię świeckie Wasilios Papadopoulos (ur. 1892, zm. 9 grudnia 1980 w Jerozolimie) – patriarcha jerozolimski w latach 1957–1980.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Ukończył szkołę duchowną przy Patriarchacie Jerozolimskim i został zatrudniony w jego sekretariacie w 1914. W tym samym roku, 3 grudnia, złożył wieczyste śluby mnisze, przyjmując imię Benedykt. Następnego dnia przyjął święcenia diakońskie. Okres I wojny światowej, do grudnia 1918 spędził w Damaszku razem z patriarchą Damianem i Świętym Synodem Kościoła. W grudniu 1918 patriarcha mianował go swoim osobistym hierodiakonem i sekretarzem[1]. We wrześniu 1921 z polecenia Synodu wyjechał na studia teologiczne, prawnicze i ekonomiczne do Aten, które ukończył w 1925. W lutym 1929 został egzarchą patriarchy Jerozolimy w Atenach. W tym samym roku przyjął święcenia kapłańskie, a następnie otrzymał godność archimandryty[1].
W 1946 zakończył pełnienie dotychczasowych obowiązków i został wezwany do Jerozolimy w celu objęcia funkcji przewodniczącego komisji ds. nieruchomości kościelnych i ds. ekonomicznych. W 1950 jako przedstawiciel Patriarchatu uczestniczył w posiedzeniu Rady Bezpieczeństwa ONZ dotyczącym przyszłości Jerozolimy[1]. Rok później w bazylice Zmartwychwstania Pańskiego miała miejsce jego chirotonia na biskupa tyberiadzkiego. W tym samym dniu otrzymał godność arcybiskupią[1].
29 stycznia 1957 został wybrany na patriarchę Jerozolimy po śmierci Tymoteusza i 1 marca tego samego roku intronizowany[1].
Benedykt I przyczynił się do wydania w 1958 przez króla Jordanii Husajna I rezolucji zobowiązującej rząd Jordanii do obrony Patriarchatu Jerozolimskiego[2]. W czasie sprawowania urzędu patriarchy działał na rzecz ochrony i zagospodarowania świątyń chrześcijańskich w Palestynie, organizacji instytucji społecznych i edukacyjnych[1]. Jako jedyny z patriarchów jerozolimskich rezydował w pałacyku na Górze Oliwnej, nie zaś w tradycyjnej rezydencji. Tam też organizował posiedzenia Świętego Synodu[3].
Po wojnie sześciodniowej w 1967 patriarcha zmienił trzynaście z siedemnastu prawosławnych klasztorów w Jerozolimie na domy czynszowe dla Palestyńczyków, których domy zostały zniszczone. Przekazał budynek seminarium duchownego na palestyńskie liceum, zaś w skrzydle rezydencji patriarchów urządził ośrodek medyczny[3].
Był zwolennikiem ekumenizmu. Przyczynił się do organizacji pierwszego spotkania między papieżem Pawłem VI a patriarchą konstantynopolitańskim Atenagorasem I, do jakiego doszło w styczniu 1964, podczas papieskiej pielgrzymki do Ziemi Świętej w siedzibie patriarchów jerozolimskich na Górze Oliwnej[3]. Utrzymywał również szerokie kontakty z innymi autokefalicznymi Kościołami prawosławnymi, zaś jego działalność na arenie międzynarodowej przyczyniły się do podniesienia autorytetu Patriarchatu Jerozolimskiego[1]. Cieszył się również ogromną popularnością wśród wiernych[3].
Oprócz ojczystego języka greckiego biegle posługiwał się językami angielskim, francuskim i arabskim[1].