Benno Magnusson

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Benno Magnusson
Pełne imię i nazwisko

Lars Benno Magnusson

Data i miejsce urodzenia

4 lutego 1953
Ålem

Wzrost

174 cm

Pozycja

napastnik

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1969–1973 Åtvidabergs FF
1974 1. FC Kaiserslautern 16 (0)
1974–1976 Hertha BSC 22 (1)
1976 Åtvidabergs FF
1977–1984 Kalmar FF
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1973–1981  Szwecja 11 (0)
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Lars Benno Magnusson (ur. 4 lutego 1953 w Ålem) – szwedzki piłkarz występujący na pozycji napastnika.

Kariera klubowa[edytuj | edytuj kod]

Magnusson zawodową karierę rozpoczynał w 1972 roku w klubie Åtvidabergs FF. W 1972 oraz 1973 wygrał z klubem mistrzostwo Szwecji. W 1973 roku wystąpił także z zespołem w finale Pucharu Szwecji, jednak Åtvidabergs uległ tam 0:7 Malmö FF.

Pod koniec 1973 roku odszedł do niemieckiego 1. FC Kaiserslautern. W Bundeslidze zadebiutował 5 stycznia 1974 w przegranym 1:3 meczu z Werderem Brema. Latem 1974 roku został graczem Herthy Berlin, również grającej w Bundeslidze. Pierwszy ligowy mecz zaliczył tam 24 sierpnia 1974 przeciwko Fortunie Düsseldorf (3:3). 31 sierpnia 1974 w przegranym 1:2 pojedynku z Bayernem Monachium strzelił pierwszego gola w trakcie gry w Bundeslidze. W 1975 roku wywalczył z klubem wicemistrzostwo RFN.

W 1976 roku Magnusson wrócił do Szwecji, gdzie podpisał kontrakt z zespołem Kalmar FF. W 1978 roku przegrał wraz z nim finał Pucharu Szwecji z Malmö FF. W 1981 roku Magnusson zdobył z zespołem Puchar Szwecji. W tym samym roku zakończył karierę.

Kariera reprezentacyjna[edytuj | edytuj kod]

W reprezentacji Szwecji Magnusson zadebiutował 23 maja 1973 w wygranym 3:2 meczu eliminacji Mistrzostw Świata 1974 z Austrią. W 1974 roku został powołany do kadry na Mistrzostwa Świata. Zagrał na nich w dwóch spotkaniach swojej drużyny - z Bułgarią (0:0) oraz Urugwajem (3:0). Ostatecznie tamten mundial Szwedzi zakończyli na drugiej rundzie. W latach 1973–1981 w drużynie narodowej Magnusson rozegrał w sumie 11 spotkań.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]