Reprezentacja Szwecji w piłce nożnej mężczyzn

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacja, szukaj
Szwecja
Przydomek Tre Kronor (Trzy Korony), Blågult (Niebiesko-żółci)
Związek Svenska Fotbollförbundet
Sponsor techniczny Adidas
Trener Janne Andersson
Asystent trenera Peter Wettergren
Skrót FIFA SWE
Ranking FIFA Decrease2.svg 23. (889 pkt.)[a]
Miejsce w rankingu Elo 34. (10 lipca 2016) (1710 pkt.)
Zawodnicy
Kapitan Andreas Granqvist
Najwięcej występów Anders Svensson (148)
Najwięcej bramek Zlatan Ibrahimović (62)
Stroje
domowe
Stroje
wyjazdowe
Mecze
Pierwszy mecz
 Szwecja 11:3 Norwegia 
(Göteborg, Szwecja; 12.07.1908)
Najwyższe zwycięstwo
 Szwecja 12:0 Łotwa 
(Sztokholm, Szwecja; 29.05.1927)

 Szwecja 12:0 Korea Południowa 
(Londyn, Wielka Brytania; 5.05.1948)

Najwyższa porażka
 Wielka Brytania 7:0 Szwecja 
(Londyn, Wielka Brytania; 20.10.1908)
Medale
Igrzyska olimpijskie
Gold medal.svg 1948
Silver medal.svg 1924
Bronze medal.svg 1952
Mistrzostwa świata
Silver medal world centered-2.svg 1958
Bronze medal world centered-2.svg 1950, 1994
Mistrzostwa Europy
Bronze medal europe.svg 1992
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
Wikicytaty Cytaty w Wikicytatach
Wikinews Wiadomości w Wikinews
  1. ↑ Stan aktualny na 12 kwietnia 2018.
Reprezentacja Szwecji (2006)

Reprezentacja Szwecji w piłce nożnej – drużyna reprezentująca Szwecję podczas meczów piłki nożnej mężczyzn. Została założona w 1904 roku.

Bieżące kwalifikacje[edytuj | edytuj kod]

Eliminacje do Mistrzostw Świata 2018 - grupa A

Lp. Drużyna Pkt M W R P Br+ Br- +/-
1. Francja Francja 23 10 7 2 1 18 6 +12
2. Szwecja Szwecja 19 10 6 1 3 26 9 +17
3. Holandia Holandia 19 10 6 1 3 21 12 +9
4. Bułgaria Bułgaria 13 10 4 1 5 14 19 -5
5. Luksemburg Luksemburg 6 10 1 3 6 8 26 -18
6. Białoruś Białoruś 5 10 1 2 7 6 21 -15

Historia[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy mecz międzypaństwowy reprezentacja Szwecji w piłce nożnej rozegrała w 1908 roku, wygrywając z Norwegią 11:3. W 1962 roku Lennart Nyman został pierwszym selekcjonerem reprezentacji. W poprzednich latach kadra zespołu narodowego wybierana była przez specjalną komisję.

Szwecja swoje największe piłkarskie sukcesy odnosiła w latach 50. Na Mistrzostwa Świata 1950 jechała jako triumfator rozgrywanych dwa lata wcześniej Igrzysk Olimpijskich. W Brazylii w rozgrywkach grupowych wyeliminowała Włochy, a w rundzie finałowej mimo porażek 1:7 z Brazylią i 2:3 z Urugwajem w ostatnim meczu wygrała z Hiszpanią i ostatecznie zajęła trzecie miejsce w turnieju. Dwa lata później, w 1952 roku, Szwedzi zdobyli brązowy medal na Igrzyskach, a w 1958 na Mundialu rozgrywanym na ich własnym terenie dotarli do finału, w którym ulegli 2:5 Brazylii. Drużyna, w której składzie grali m.in. bramkarz Kalle Svensson, obrońca Orvar Bergmark, czy napastnicy Lennart Skoglund i Gunnar Gren, uważana jest za najsilniejszą w historii futbolu szwedzkiego.

Po okresie sukcesów reprezentacja na prawie trzy dekady popadła w przeciętność. Przez dwanaście lat nie potrafiła zakwalifikować się do mistrzostw świata, a kiedy w latach 70. już regularnie występowała na Mundialach zazwyczaj kończyła swój udział na pierwszej rundzie.

Odrodzenie szwedzkiej drużyny narodowej związane jest z osobą trenera Tommy'ego Svenssona, który od 1991 roku przez sześć lat był selekcjonerem reprezentacji. Najpierw Szwedzi bardzo dobrze zaprezentowali się na Euro 1992 – tam po raz pierwszy pokazało się nowe pokolenie piłkarzy urodzonych w drugiej połowie lat 60. z Martinem Dahlinem, Tomasem Brolinem, Jonasem Thernem, Kennetem Anderssonem, Klasem Ingessonem, Stefanem Schwarzem czy starszym od nich bramkarzem Thomasem Ravellim na czele. Dwa lata później ci sami zawodnicy, wspomagani przez dwudziestoparolatków Patrika Anderssona i Henrika Larssona, zdobyli brązowy medal na Mundialu.

Później po sukcesach na dwóch ostatnich turniejach, pod koniec lat 90. XX wieku nastąpił jednak chwilowy zastój reprezentacji, przegrywając eliminacje do Euro 1996 i Mundialu 1998. Po obu nieudanych eliminacjach Svensson pożegnał się z reprezentacją.

Od 2000 roku (z wyjątkiem Mundialu 2010 i MŚ 2014), Szwecja jest obecna na każdych mistrzostwach świata i Europy, i mimo iż prezentuje futbol nie tylko podporządkowany żelaznej taktyce, ale i jak na piłkarstwo skandynawskie bardzo efektowny, to zazwyczaj odpada albo w fazie grupowej albo w drugiej rundzie (1/8 finału mistrzostw świata lub ćwierćfinał mistrzostw Europy - z wyjątkiem Mundiali w: 1934 - ćwierćfinał, 1938 - czwarte miejsce, 1950 - trzecie miejsce, 1958 - drugie miejsce i 1994 - trzecie miejsce, oraz mistrzostw Europy w 1992 - półfinał). Przez cztery lata jako pierwsza reprezentacja w Europie prowadzona była przez dwóch równorzędnych selekcjonerów – Tomasa Söderberga i Larsa Lagerbäcka. Po Euro 2004 ten pierwszy odszedł do drużyny młodzieżowej. Ten drugi prowadził reprezentację do 2009 roku, osiągając z nią 1/8 finału mistrzostw Świata 2006 w Niemczech, oraz awansując z nią do finałów Euro 2008, które Szwedzi zakończyli na fazie grupowej. Jego następcą na stanowisku selekcjonera reprezentacji Szwecji został Erik Hamrén, który wywalczył z nią awans na mistrzostwa Europy 2012 w Polsce i na Ukrainie, oraz Euro 2016 we Francji (w obu przypadkach Szwedzi kończyli swój udział w tych imprezach na fazie grupowej). Po tych ostatnich mistrzostwach, Erik Hamrén przestał być trenerem szwedzkiej ekipy, a kolejno bramkarz Andreas Isaksson, pomocnik Kim Källström oraz napastnik tej drużyny Zlatan Ibrahimović zakończyli kariery reprezentacyjne[1]. Następcą Erika Hamréna na stanowisku selekcjonera reprezentacji Szwecji został Janne Andersson.

Pod jego wodzą Szwedzi grali w eliminacjach do Mistrzostw Świata w Rosji 2018. Znaleźli się w grupie A razem z Francją, Holandią, Bułgarią, Luksemburgiem i Białorusią. Zajęli w niej drugie miejsce z dorobkiem dziewiętnastu punktów na koncie po sześciu zwycięstwach, remisie i trzech porażkach (taki sam bilans spotkań i dorobek punktowy mieli Holendrzy). O ostatecznej kolejności zadecydował bilans bramkowy. Pozwolił on reprezentacji Szwecji awansować do baraży, w których spotkała się ona z reprezentacją Włoch. Po zwycięstwie w pierwszym meczu w Sztokholmie 1:0, w rewanżu na San Siro w Mediolanie padł bezbramkowy remis co dało kadrze "Trzech Koron" pierwszy od 2006 roku awans na mundial.

Szwedzi na turnieju w Rosji zagrają w grupie F razem z Niemcami, Meksykiem i Koreą Południową.

Ciekawostką jest fakt iż reprezentacja Szwecji jest jak dotąd jedyną reprezentacją zrzeszoną w UEFA, która ma rozegrane ponad 1000 spotkań (na dzień 13 listopada 2017 jest to 1021 meczów, z czego 504 wygrane, 219 zremisowanych i 298 przegranych Bilans bramkowy: 2074-1352)[2] .

Udział w Mistrzostwach świata[edytuj | edytuj kod]

  • 1930 – nie brała udziału;
  • 1934 – ćwierćfinał;
  • 1938 – 4. miejsce;
  • 1950 – 3. miejsce;
  • 1954 – nie zakwalifikowała się;
  • 1958 – 2. miejsce;
  • 1962–1966 – nie zakwalifikowała się;
  • 1970 – faza grupowa;
  • 1974 – druga faza grupowa;
  • 1978 – faza grupowa;
  • 1982–1986 – nie zakwalifikowała się;
  • 1990 – faza grupowa;
  • 1994 – 3. miejsce;
  • 1998 – nie zakwalifikowała się;
  • 2002 – 1/8 finału;
  • 2006 – 1/8 finału;
  • 2010–2014 – nie zakwalifikowała się
  • 2018 - Awans

Udział w Mistrzostwach Europy[edytuj | edytuj kod]

  • 1960 – nie brała udziału;
  • 1964–1988 – nie zakwalifikowała się;
  • 1992 – półfinał;
  • 1996 – nie zakwalifikowała się;
  • 2000 – faza grupowa;
  • 2004 – ćwierćfinał;
  • 2008 – faza grupowa;
  • 2012 – faza grupowa;
  • 2016 – faza grupowa.

Rekordziści[edytuj | edytuj kod]

     Kolorem niebieskim zaznaczono wciąż aktywnych piłkarzy

Najwięcej występów w kadrze[edytuj | edytuj kod]

Lp. Nazwisko Lata gry
w kadrze 		Mecze[3] Bramki[3]
1. Anders Svensson 1999–2013 148 21
2. Thomas Ravelli 1981–1997 143 0
3. Andreas Isaksson 2002–2016 133 0
4. Kim Källström 2001–2016 131 16
5. Olof Mellberg 2000–2012 117 8
6. Roland Nilsson 1986–2000 116 2
Zlatan Ibrahimović 2001–2016 116 62
8. Björn Nordqvist 1963–1978 115 0
9. Niclas Alexandersson 1993–2008 109 7
10. Henrik Larsson 1993–2009 106 37

Aktualizacja: 23 czerwca 2016

Najwięcej goli w kadrze[edytuj | edytuj kod]

Lp. Nazwisko Lata gry
w kadrze 		Bramki[3] Mecze[3]
1. Zlatan Ibrahimović 2001–2016 62 116
2. Sven Rydell 1923–1932 49 43
3. Gunnar Nordahl 1942–1948 43 33
4. Henrik Larsson 1993–2009 37 106
5. Gunnar Gren 1940–1958 31 57
Kennet Andersson 1990–2000 31 83
7. Marcus Allbäck 1999–2008 30 74
8. Martin Dahlin 1991–2000 29 60
9. Agne Simonsson 1957–1967 27 51
10. Tomas Brolin 1990–1995 26 47

Aktualizacja: 23 czerwca 2016

Aktualny skład[edytuj | edytuj kod]

Lista 23 piłkarzy powołanych przez selekcjonera Erika Hamrena na Euro 2016:

Bramkarze:

Obrońcy:

Pomocnicy:

Napastnicy:

Źródło: http://euro2016.pl/reprezentacja-szwecji/

Selekcjonerzy reprezentacji Szwecji od lat 80.[edytuj | edytuj kod]

Mecze z reprezentacją Polski[edytuj | edytuj kod]

Piłkarze reprezentacji Szwecji grali z reprezentacją Polski dwadzieścia sześć razy – wygrali czternaście razy, cztery razy w meczu padł remis i osiem razy schodzili z boiska pokonani (bramki 56−37):

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Euro 2016: pogrzeb reprezentacji Szwecji na francuskim cmentarzu [dostęp 2016-07-02].
  2. ↑ All matches of national football teams, eu-football.info [dostęp 2017-12-06] (ang.).
  3. ↑ a b c d eu-football.info (ang.). [dostęp 23 czerwca 2016].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

p • d • e
Europejskie reprezentacje narodowe w piłce nożnej (UEFA)
kobiety
Byłe reprezentacje
mężczyźni
Byłe reprezentacje
  1. ↑ a b Państwo uznawane częściowo.
  2. ↑ a b Reprezentacja istniała przed powstaniem UEFA.
p • d • e
Szwedzkie reprezentacje narodowe w grach zespołowych
kobiety
mężczyźni
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Reprezentacja_Szwecji_w_piłce_nożnej_mężczyzn&oldid=53206708”