Bernard Franciszek de Hoyos
| prezbiter | |
| |
| Data i miejsce urodzenia |
21 sierpnia 1711 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Czczony przez | |
| Beatyfikacja |
18 kwietnia 2010 |
Błogosławiony Bernard Franciszek de Hoyos SJ (ur. 21 sierpnia 1711 w Torrelobatón, zm. 29 listopada 1735 w Valladolid) – jezuita hiszpański, apostoł kultu Najświętszego Serca Pana Jezusa; beatyfikowany 18 kwietnia 2010 r. w Valladolid (Hiszpania).
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Syn Manuela de Hoyos, urzędnika miejskiego, i Franciszki de Sena. Przyjaźnił się z Augustynem de Cardavéraz SJ, profesorem gramatyki w Bilbao i propagatorem kultu Serca Jezusowego. Dzięki niemu zapoznał się z książką Józefa de Galliffeta SJ, De cultu Sacrosancti Cordis Dei ac Domini Nostri Iesu Christi in variis Christiani orbis provinciis iam propagato[1]. Pod jej wpływem stał się i on apostołem Serca Jezusowego.
Bernard miał także trudne doświadczenia mistyczne, w których przeżyciu pomagał mu Agustin de Cardavéraz SJ. Młody Bernard bezskutecznie zachęcał hiszpańskich jezuitów do przetłumaczenia książki Galliffeta. Udało mu się jedynie przekonać Jana de Loyola SJ do napisania dzieła nt. kultu Serca Jezusowego[2]. Wyświęcony na kapłana 2 stycznia 1735 r. dzięki specjalnej dyspensie[3]. Jako kapłan mógł bezpośrednio zaangażować się w propagowanie nabożeństwa do Serca Jezusowego. Zabiegał o ustanowienie uroczystości Serca Jezusa w piątek po oktawie Bożego Ciała. Dzięki niemu Valladolid stało się hiszpańskim ośrodkiem podobnym do francuskiego Paray-le-Monial.
W trakcie tzw. trzeciej probacji zakonnej Bernard zachorował na tyfus i po 10 dniach choroby zmarł w opinii świętości w Kolegium św. Ignacego w Villadolid.
Kult Bernarda de Hoyos
[edytuj | edytuj kod]W XVIII w. w Hiszpanii brakowało sprzyjającego klimatu religijnego. Jezuici zostali wygnani, a następnie skasowani prawie na całym świecie (1773 r.). Dopiero po wskrzeszeniu jezuitów (1814) nastały sprzyjające warunki do rozwoju kultu Serca Jezusowego, a przy tym i do ponownego odkrycia jego apostołów. Proces beatyfikacyjny Bernarda rozpoczęto w Valladolid w 1895 r. i kontynuowano w Rzymie. Wymagany do beatyfikacji cud miał miejsce w 1936 r. (w Salamanca San Cristóbal de la Cuesta) i dotyczył uleczenia Mercedes Cabezas z nieuleczalnej choroby[4]. 12 stycznia 1996 r. dekret o heroiczności cnót Bernarda podpisał papież Jan Paweł II. Dekret o uznaniu cudu podpisał papież Benedykt XVI 17 stycznia 2009 r.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]- Apostolstwo Modlitwy
- Serce Jezusa
- Małgorzata Maria Alacoque
- Klaudiusz la Colombiere
- Paray-le-Monial
- Stanisław Kostka
- Alojzy Gonzaga
- Jan Berchmans
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Rzym 1726. Dzieło zadedykowane zostało papieżowi Benedyktowi XIII miało także oponentów. Należał do nich kard. Prosper Lambertini, późniejszy papież Benedykt XIV, któremu nie podobało się ukazanie Serca Jezusa jako organu miłości i życia uczuciowego. Autor dedykował jedno w wydań Marii, żonie króla Stanisława Leszczyńskiego.
- ↑ Chodzi o Tesoro escondido en el Sacratisimo Corazón de Jesús, Valladolid 1734. Książka ta odniosła wielki sukces, osiągając wielki nakład i uznanie biskupów.
- ↑ Był za młody, miał jedynie 23 lata.
- ↑ Chora cierpiała na tyfus i miała wielki guz nowotworowy.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Jan de Loyola, Vida del P. Bernardo F. de Hoyos, Bilbao 1913.
- Diccionario Histórico de la Compañía de Jesús, (dir.) C.E. O'Neill, J.M. Domínguez, Roma - Madrid 2001.
- Un nuovo beato: Il gesuita Bernardo Francisco de Hoyos (1711-1735), w: Gesuiti. Annuario della Compagnia di Gesu, Roma 2010.
- Jan Hojnowski, Słownik kultu Serca Jezusowego, Kraków 2000.