Bernard Spilsbury
 Bernard Spilsbury w laboratorium | |
| Data i miejsce urodzenia |
16 maja 1877 roku |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
17 grudnia 1947 roku |
| Przyczyna śmierci |
samobójstwo |
| Zawód, zajęcie |
patolog, patomorfolog |
Sir Bernard Henry Spilsbury (ur. 16 maja 1877 w Royal Leamington Spa, zm. 17 grudnia 1947 w Londynie) – angielski patolog i patomorfolog, pionier medycyny sądowej.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Pracował w szpitalu St. Mary’s w Londynie. Zdobył renomę dzięki sprawie Hawleya Harveya Crippena (1910 rok), w której zidentyfikował szczątki ofiary (choć badania prowadzone już po jego śmierci wskazują, że prawdopodobnie się mylił). Następnie sporządzał ekspertyzy w wielu innych sprawach, które przyciągały uwagę brytyjskiej opinii publicznej, i przyczynił się do skazania sprawców wielu morderstw[1] (Herbert Rowse Armstrong, George Joseph Smith, Alfred Rouse, Sidney Harry Fox). Odegrał pewną rolę w II wojnie światowej, jako konsultant przy operacji „Mincemeat”[2]. Jego osiągnięcia pomogły nadać większe znaczenie medycynie sądowej i patomorfologii, która dotąd uchodziła za „naukę o gmeraniu w trupach” i traktowana była z wyraźną rezerwą.
W 1923 roku otrzymał tytuł szlachecki.
W szczytowym okresie kariery wszystkie jego opinie i ekspertyzy uznawano z góry za słuszne, nie dopuszczając myśli, że mógł się pomylić. Powstał wówczas w Wielkiej Brytanii pejoratywny termin spilsburyzm określający to zjawisko[3]. Późniejsze badania pozwoliły stwierdzić, że przynajmniej kilka razy popełnił błąd w sprawach zakończonych skazaniem podsądnego na śmierć (między innymi w sprawie Crippena czy Normana Thorne’a, straconego za zamordowanie narzeczonej, która w istocie popełniła samobójstwo[3]). Udowodniono także, iż z rozmysłem zatajał lub ignorował dowody i poszlaki zaprzeczające przyjętej przezeń wersji[4].
Sam Spilsbury również popełnił samobójstwo. 17 grudnia 1947 roku otruł się gazem.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Sarah Wise: An over-celebrated pathologist. telegraph.co.uk. [dostęp 2012-05-08]. (ang.).
- ↑ Ben MacIntyre: Oszukać Hitlera. Największy podstęp w dziejach wywiadu. Znak, 2011, s. 59.
- ↑ a b Łukasz Golowanow: Bernarda Spilsbury’ego przełomowe sukcesy i tragiczne pomyłki. konflikty.pl. [dostęp 2016-06-25]. (pol.).
- ↑ Glenys Roberts: Lethal witness: How legendary pathologist Bernard Spilsbury's evidence was often fatally flawed. dailymail.co.uk. [dostęp 2012-05-08]. (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Łukasz Golowanow: Bernarda Spilsbury’ego przełomowe sukcesy i tragiczne pomyłki. konflikty.pl. [dostęp 2016-06-25]. (pol.).
- Ben MacIntyre: Oszukać Hitlera. Największy podstęp w dziejach wywiadu. Znak, 2011.
- Glenys Roberts: Lethal witness: How legendary pathologist Bernard Spilsbury's evidence was often fatally flawed. dailymail.co.uk. [dostęp 2012-05-08]. (pol.).
- Sarah Wise: An over-celebrated pathologist. telegraph.co.uk. [dostęp 2012-05-08]. (ang.).