Bertia morwokształtna
.jpg) Podkładki na korze buka | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj |
Bertia |
| Gatunek |
Bertia moriformis |
| Nazwa systematyczna | |
| Bertia moriformis (Tode) De Not. G. bot. Ital. 1(1): 335 (1844) | |
.jpg)
Bertia morwokształtna (Bertia moriformis (Tode) De Not.) – gatunek grzybów z klasy Sordariomycetes[1].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Bertia, Bertiaceae, Coronophorales, Hypocreomycetidae, Sordariomycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy zdiagnozował go w 1791 r. Heinrich Julius Tode nadając mu nazwę Sphaeria moriformis. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu Giuseppe De Notaris w 1809 r.[1]
- Astoma moriforme (Tode) Gray 1821
- Bertia moriformis f. macrospora Sibilia 1929
- Bertia moriformis (Tode) De Not. 1844 f. moriformis
- Bertia moriformis (Tode) De Not. 1844 var. moriformis
- Bertia moriformis var. multiseptata Sivan. 1978
- Bertia multiseptata (Sivan.) Huhndorf, A.N. Mill. & F.A. Fernández 2004
- Psilosphaeria moriformis (Tode) Stev. 1879
- Sphaeria claviformis Sowerby 1803
- Sphaeria moriformis Tode 1791
- Sphaeria rubiformis Sowerby 1803
- Sphaeria rugosa Grev.
W 2024 Komisja ds. Polskiego Nazewnictwa Grzybów Polskiego Towarzystwa Mykologicznego zarekomendowała używanie nazwy bertia morwokształtna[3].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Na podłożu w luźnych lub zwartych skupiskach tworzy czarne owocniki o wysokości ok. 1 mm i szerokości 0,7 mm. Wyglądem przypominają jeżynę. Subikulum brak. Ściana dwuwarstwowa. Zewnętrzna warstwa zbudowana z ciemnobrązowych, grubościennych komórek z przestworami międzykomórkowymi, wewnętrzna z komórek hialinowych, cienkościennych i ściśle do siebie przylegających. Na szczycie ostium zbudowane z cienkościennych, koncentrycznie ułożonych komórek. Wewnątrz owocnika śluzowata substancja i unitunikowe, wcześnie rozpadające się, maczugowate, 8-zarodnikowe worki o rozmiarach 190–286 × 16–23 μm. Osadzone są na trzonkach o długości do 128 μm. Zarodniki hialinowe, kiełbaskowate o końcach zaokrąglonych lub ostrych, przeważnie z jedną przegrodą, rzadko z dwiema lub trzema. Mają rozmiar 38–69 × 7–10 μm[4].
Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]
Podano występowanie tego gatunku w Europie, Ameryce, Chinach, na Tajwanie. W Europie jest bardzo pospolity[4]. W piśmiennictwie naukowym na terenie Polski podano wiele jego stanowisk[5].
Rozwija się na martwym drewnie; na pniach gałęziach, gałązkach wielu gatunków drzew. W Polsce notowany na klonie zwyczajnym, klonie jaworze, buku zwyczajnym, jodle pospolitej, sośnie pospolitej, a także na podkładkach drewniaka wielokształtnego[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2017-11-08] (ang.).
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2017-11-08] (ang.).
- ↑ Rekomendacja nr 3/2024 Komisji ds. Polskiego Nazewnictwa Grzybów Polskiego Towarzystwa Mykologicznego [online], Komisji ds. Polskiego Nazewnictwa Grzybów Polskiego Towarzystwa Mykologicznego, 21 marca 2024 [dostęp 2024-03-26] (pol.).
- ↑ a b ''Bertia moriformis'' var ''moriformis'' [online] [dostęp 2017-11-08].
- ↑ a b Wiesław Mułenko, Tomasz Majewski, Małgorzata Ruszkiewicz-Michalska, A preliminary checklist of micromycetes in Poland. Wstępna lista grzybów mikroskopijnych Polski, Kraków: W. Szafer. Institute of Botany, PAN, 2008, ISBN 978-83-89648-75-4.