Białczański Skoruśniak

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Turnie Skoruśniaka
Mały Młynarz, Wyżnia Skoruszowa Przełęcz i Skoruśniak. Widok z Doliny Białej Wody

Skoruśniak, Białczański Skoruśniak (niem. Ebereschentürme, słow. Skorušiniak, węg. Berkenyés-tornyok[1]) – końcowy odcinek głównej grani Młynarza w słowackich Tatrach Wysokich. Oddziela Dolinę Żabich Stawów Białczańskich (Žabia Bielovodská dolina) od głównej części Doliny Białej Wody (Bielovodská dolina). Grań Skoruśniaka ciągnie się w kierunku północnym od Wyżniej Skoruszowej Przełęczy, która oddziela ją od Małego Młynarza. Początkowo najeżona turniami, stopniowo przechodzi przez strefę kosówki aż do lesistej partii doliny[2]. Na wschodnią stronę Skorusniak opada bardzo stromymi zboczami, których różnica wysokości dochodzi do 600 m. Zbocza te porośnięte są lasem urwiskowym i pocięte żlebami z licznymi progami. Zbocza opadające na zachodnią stronę są niższe, ale bardziej skaliste[3].

Nazwa grani pochodzi od słowa skorusza w gwarze podhalańskiej oznaczającego jarzębinę[4]. Początkowo nazwą tą określano cały odcinek grani. Później, gdy rozwinęło się taternictwo nadano szczegółowe nazwy poszczególnym jej formacjom. W grani Skoruśniaka w kolejności od południa na północ wyróżniają się:

Pierwsze odnotowane przejście grani Skoruśniaka – Alfréd Grósz, Gyula Hefty 27 sierpnia 1914 roku[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych [online] [dostęp 2020-02-21] [zarchiwizowane z adresu 2006-09-24].
  2. a b Witold Henryk Paryski, Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część VII. Żabia Przełęcz Wyżnia – Żabia Czuba, Warszawa: Sport i Turystyka, 1954
  3. a b Władysław Cywiński, Młynarz. Przewodnik szczegółowy, tom 6, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 1998, ISBN 83-7104-011-3
  4. Witold Henryk Paryski, Zofia Radwańska-Paryska, Wielka encyklopedia tatrzańska, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, ISBN 83-7104-009-1