Białogrzybówka ochrowożółtawa
_Singer_715819.jpg)
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
białogrzybówka ochrowożółtawa |
| Nazwa systematyczna | |
| Marasmiellus pseudogracilis (Kühner & Maire) Singer Lilloa 22: 299 (1951) [1949] | |
Białogrzybówka ochrowożółtawa (Marasmiellus pseudogracilis (Kühner & Maire) Singer) – gatunek grzybów należący do rodziny Omphalotaceae[1].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Marasmiellus, Omphalotaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten opisali w 1938 r. Robert Kühner i René Charles Maire, nadając mu nazwę Mycena pseudogracilis. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu Rolf Singer w 1951 r.[1]
- Delicatula pseudogracilis (Kühner & Maire) Kühner & Romagn. 1953
- Hemimycena pseudogracilis (Kühner & Maire) Singer, in Antonín & Noordeloos 2004
- Mycena pseudogracilis Kühner & Maire 1938[2].
Nazwę polską zarekomendował w 2003 r. Władysław Wojewoda dla synonimu Hemimycena pseudogracilis[3]. Jest niespójna z aktualną nazwą naukową[1][3].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Średnica 0,5–0,8 (1) cm, początkowo biały, stożkowaty lub dzwonowaty, potem lekko ochrowy lub brudnobrązowawy, nieco spłaszczony. ze spiczastym garbem, nieco higrofaniczna. Jest nieco higrofaniczny. Brzeg falisty[4].
Białe, rzadkie, zbiegające z ząbkiem[4].
Wysokość 4–5 (6) cm, grubość 0,5–1 mm, cylindryczny. Powierzchnia, brudnobiała, ochrowa lub brudnobrązowa, włóknista, o podstawie lekko żółtobrązowej[4].
W kapeluszu biały, w trzonie biały lub nieco żółtobrązowy, włóknisty i kruchy[4].
Biały[4].
- Cechy mikroskopowe
Zarodniki białe, 7,5–9,5 × 2,5–4 μm[4].
Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]
Znane jest występowanie Marasmiellus pseudogracilis tylko w Europie[5]. W. Wojewoda w zestawieniu wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski w 2003 r. przytoczył 1 stanowisko z uwagą, że jego rozprzestrzenienie w Polsce i stopień zagrożenia nie są znane[3]. W następnych latach podano kilka następnych stanowisk (jako Hemimycena pseudogracilis)[6].
Nadrzewny grzyb saprotroficzny. Występuje w lasach iglastych na leżących na ziemi gałęziach świerka pospolitego (Picea abiens)[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Index Fungorum [online] [dostęp 2023-07-09] (ang.).
- ↑ a b Species Fungorum [online] [dostęp 2023-07-09] (ang.).
- ↑ a b c d Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, s. 297, ISBN 83-89648-09-1.
- ↑ a b c d e f Falscher Nadel-Scheinhelmling [online], 123Pilzsuche [dostęp 2023-07-09] (niem.).
- ↑ Występowanie Hemimycena pseudogracilis na świecie (mapa) [online], gbif.org [dostęp 2023-07-09] (ang.).
- ↑ Grzyby makroskopijne Polski w literaturze mikologicznej [online], grzyby.pl [dostęp 2023-07-09].