Bitwa o Punkt Norfolk
| I wojna w Zatoce Perskiej, operacja Pustynna Burza | |||
 Okopany iracki czołg T-72 Asad Babil w bitwie o Punkt Norfolk, 26 lutego 1991 | |||
| Czas |
27 lutego 1991 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Terytorium | |||
| Wynik |
decydujące zwycięstwo Koalicji | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Bitwa o Punkt Norfolk – starcie pancerne stoczone 27 lutego 1991 roku podczas I wojny w Zatoce Perskiej między siłami Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii a iracką Gwardią Republikańską w prowincji Al-Musanna w południowym Iraku. Głównymi uczestnikami były amerykańska 2 Dywizja Pancerna, 1 Dywizja Piechoty oraz iracka 18 Brygada Zmechanizowana i 9 Brygada Pancerna z Dywizji Piechoty Zmechanizowanej Tawakalna Gwardii Republikańskiej wraz z elementami z jedenastu innych irackich dywizji[1]. 2 Dywizja Pancerna została przydzielona do amerykańskiej 1 Dywizji Piechoty jako 3. brygada manewrowa, ponieważ jedna z jej brygad nie została użyta w bitwie[2]. Grupa bojowa Task Force 1-41 Infantry z 2 Dywizji Pancernej stanęła na czele VII Korpusu. Brytyjska 1 Dywizja Pancerna była odpowiedzialna za ochronę prawej flanki VII Korpusu, a jej głównym przeciwnikiem była iracka 52 Dywizja Pancerna i wiele dywizji piechoty. Była to ostatnia bitwa tej wojny przed wejściem w życie jednostronnego zawieszenia broni. Jeszcze jedna bitwa została stoczona w pobliżu pola naftowego w Rumaili po zawieszeniu broni[3].
Bitwa o Punkt Norfolk została uznana przez niektóre źródła za drugą co do wielkości bitwę pancerną w historii USA i największą bitwę pancerną I wojny w Zatoce Perskiej[4]. W bitwie o Punkt Norfolk wzięło udział nie mniej niż 12 dywizji wraz z wieloma samodzielnymi brygadami i grupami pułkowymi[5][6]. Siły amerykańskie i brytyjskie zniszczyły około 850 irackich czołgów i setki innego typu pojazdów bojowych[7][8]. Dwie dodatkowe dywizje Gwardii Republikańskiej zostały zniszczone w Obiekcie Dorset przez 3 Dywizję Pancerną 28 lutego[3]. Podczas tej bitwy 3 Dywizja Pancerna USA zniszczyła 300 pojazdów wroga i schwytała 2500 żołnierzy irackich. Razem te starcia całkowicie zniszczyły siłę bojową armii irackiej i przesądziły o zwycięstwie wojsk Koalicji.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Bourque 2001 ↓, s. 144.
- ↑ Dinackus 2000 ↓, s. 4–10.
- ↑ a b Conduct of The Persian Gulf War: Final Report to Congress. „National Defense University Library”, kwiecień 1992. (ang.).
- ↑ Logan Nye: These were the 6 most massive tank battles in US history. Mighty Network, 16.04.2021. [dostęp 2021-11-27].
- ↑ Bourque 2001 ↓, s. 144,260,377.
- ↑ Bourque i Burdan 2007 ↓, s. 333,337.
- ↑ Westwell 2001 ↓, s. 88.
- ↑ Bourque 2001 ↓, s. 275,377.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Stephen A. Bourque: Jayhawk! The 7th Corps in the Persian Gulf War. Center of Militar Centery History, United States Army, 2001. OCLC 51313637. (ang.).
- Stephen A. Bourque, John Burdan: The road to Safwan the 1st Squadron, 4th Cavalry in the 1991 Persian Gulf War. Denton, Texas: University of North Texas Press, 2007. ISBN 978-1-57441-232-1. (ang.).
- Thomas D. Dinackus: Order of Battle: Allied Ground Forces of Operation Desert Storm. Central Point, Oregon: Hellgate Press, 2000. ISBN 1-55571-493-5. (ang.).
- Ian Westwell: 1st Infantry Division 'Big Red One'. Spearhead #6. Hersham: Ian Allan, 2001. ISBN 978-0-7110-2923-1. (ang.).
