Bitwa pod Goźlicami
| Czas | |||
|---|---|---|---|
| Miejsce |
Goźlice koło Sandomierza | ||
| Przyczyna |
sukcesja po śmierci Bolesława Wstydliwego | ||
| Wynik |
wygrana wojsk polskich | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Bitwa pod Goźlicami – miała miejsce 23 lutego 1280[1] pod Goźlicami, niedaleko Koprzywnicy, gdzie rycerstwo polskie pod wodzą kasztelana krakowskiego Warsza, wojewody krakowskiego Piotra Bogorii i wojewody sandomierskiego Janusza herbu Topor, rozbiło wojska tatarsko-ruskie księcia halicko-włodzimierskiego Lwa[2].
Okoliczności najazdu
[edytuj | edytuj kod]W 1279 r., po śmierci księcia Bolesława Wstydliwego, dzielnice krakowską i sandomierską objął we władanie książę Leszek Czarny. Wykorzystując fakt zmiany władcy, książę Lew halicki po wejściu w układ wojenny z Tatarami nadczarnomorskimi, którym przewodził wówczas Nogaj, wyprawił się w 1280 r. na ziemię lubelską najprawdopodobniej w celach łupieżczych, lub w celu jej podbicia[3].
Na czele 6000 wojska, posiłkowany przez Tatarów i książąt: łuckiego Mścisława Daniłowicza i wołyńskiego Włodzimierza Wasylkowicza, przekroczył granicę w okolicach Chełma. Rozpoczął oblężenie Sandomierza, lecz główne siły przeprawił przez Wisłę na południe od miasta kierując się na opactwo cysterskie w Koprzywnicy. Jednocześnie Włodzimierz Wasylkowicz nakazał swoim wojom uderzyć na Osiek (jeden z ruskich latopisów podaje informację o zdobytych w tym mieście bogatych łupach i jeńcach)[4].
Rusini zostali ostatecznie rozbici pod Goźlicami przez nieliczne w tym boju rycerstwo sandomierskie i krakowskie liczące znacznie mniej wojów niż siły rusińskie – bo około 600 zbrojnych. 7 marca rycerstwo polskie pod przewodnictwem Leszka Czarnego wyprowadziło wyprawę odwetową, która podeszła pod sam Lwów[2].
Wojsko Leszka Czarnego w cudowny sposób zwycięża księcia Rusi Lwa, który z wielkimi siłami wtargnął do Królestwa Polskiego, ściga go aż do Lwowa, pustosząc Ruś i wraca do domu z ogromnymi łupami.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Historia Polski. Kalendarium dziejów: Pradzieje - 1655, red. A. Nowak, Kraków 2010, s. 160.
- ↑ a b H. Samsonowicz, Leszek Czarny, [w:] Poczet królów i książąt polskich, red. A. Garlicki, Czytelnik, Warszawa 1998, s. 199.
- ↑ R. Grodecki, S. Zachorowski, J. Dąbrowski, Dzieje Polski średniowiecznej, t. 1, Universitas-Platan, Kraków 1995, s. 346. ISBN 83-7052-230-0
- ↑ Kroniki staroruskie, wybrał, wstępem i przypisami opatrzył F. Sielicki, PIW, Warszawa 1987, s. 245-246. ISBN 83-06-01423-5
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Z. Szambelan, Najazdy ruskie na ziemię sandomierską w XIII wieku, „Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica“, 36, 1989, s. 7-32.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Rafał Staszewski: Goźlice. Kościół pw. Wniebowzięcia NMP. klimontow.net. [dostęp 2012-02-23].
- Bitwa pod Goźlicami (23.02.1280 r.).. Historia Zapomniane (blog), 2011-09-05. [dostęp 2012-02-23].