Boczanica

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Boczanica
ilustracja
Państwo

 Ukraina

Obwód

 rówieński

Rejon

hoszczański

Populacja (2001)
• liczba ludności


1133[1]

Kod pocztowy

35409

Położenie na mapie obwodu rówieńskiego
Mapa konturowa obwodu rówieńskiego, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Boczanica”
Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Boczanica”
Ziemia50°31′59″N 26°42′06″E/50,533056 26,701667

Boczanica (ukr. Бочаниця) – wieś na Ukrainie w rejonie hoszczańskim, w obwodzie rówieńskim.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Przed II wojną światową miejscowość znajdowała się w granicach Polski w gminie Sijańce (powiat zdołbunowski) w województwie wołyńskim[2]. Boczanica należała do parafii Najświętszej Marii Panny Królowej Polski w Hłuboczku.

30 września 1924 w Boczanicy 40 osobowa ukraińska banda zaatakowała dwa polskie oddziały saperów po 45 żołnierzy każdy[3].

Zabytki[edytuj | edytuj kod]

  • pałac - zbudowany w 1840 r. przez Gracjana Lenkiewicza-Ipohorskiego w stylu późnoklasycystycznym. Pięt­rowy budynek znalazł się w gronie najwspanialszych pałaców na Zachodnim Wołyniu[4]. Symetryczny obiekt posiadał piękne me­ble i dzieła sztuki, które w posagu wniosła Elżbieta Grabowska oraz bibliotekę, portrety rodzinne, obrazy, m.in. Henryka Siemiradz­kiego, gobeliny, kolekcję szkła, porcelany i starych sreber; kominki, piece ozdobione ładnymi kaflami i żyrandole[4]. Pałacu, który uległ pożodze przed I wojną światową nie od­budowano. Marszałek powiatu ostrogskiego Gracjan Lenkiewicz (ur. 1787) z Honoratą ks. Światopełk-Czetwertyńska na Starej Czetwertni (ur. 1780) mieli czterech synów, urodzonych około 1810 r.: Feliksa, Jana Romualda (ur. 1813), Leona, Wiktora oraz córkę Oktawię (1808-1882)[5], którzy pomarli nie pozostawiając potomków. Ostatnim właścicielem, do 1939 r., był Adam Czosnowski, który był mężem Elżbiety Grabowskiej[6]. Obecnie nie istnieje.
  • cerkiew drewniana prawosławna pod wezwaniem św. Eliasza, zbudowana w 1759[7].
  • w jednym z domów wsi zorganizowano muzeum[8].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Roman Aftanazy Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, Tom 5, Województwo wołyńskie, 1994, ss. 60-62.
  • wolyn.ovh.org. wolyn.republika.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-29)].
  • Wikimapia

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]