Bogusław Iwanowski
Bogusław Iwanowski (ur. 9 marca 1934 r. w Dorguniu[1], zm. 29 czerwca w. 2024 r. w Tyrawie Wołoskiej[2]) – polski rzeźbiarz i kresowiak, artysta nieprofesjonalny.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się we wsi Dorguń w obwodzie grodzieńskim, na terenie ówczesnej II RP a dzisiejszej zachodniej Białorusi, zamieszkałej w większości przez ludność polską (która po II wojnie światowej nie poddawała się sowietyzacji)[3]. W 1956 roku za działalność antyradziecką został skazany na 5 lat ciężkich robót przy budowie Kujbyszewskiej Elektrowni Wodnej na Wołdze (obecnie Żygulowska Elektrownia Wodna)[4] Dzięki amnestii z 1956 r. spędził w obozie pracy tylko 9 miesięcy, zgłaszając oficjalnie chęć wyjazdu do PRL[1][2]. W 1958 r. przyjechał do Szczecina. Swoje pierwsze rzeźby wystawił na Zamku Książąt Pomorskich w Szczecinie. W 1986 r. po plenerze rzeźbiarskim w Bieszczadach, przeniósł się na stałe na Podkarpacie i zamieszkał w Tyrawie Wołoskiej, gdzie stworzył autorską galerię rzeźby plenerowej „Quo Vadis”[5][6]. Wyrzeźbił tu między innymi poczet królów i książąt polskich (44 płaskorzeźby), dzieje herbu polskiego – herby królewskie z godłem Polski (30 płaskorzeźb), historię życia papieża Jana Pawła II (25 figur z czarnego dębu), a także dzieje życia Józefa Piłsudskiego (20 rzeźb)[2][7][8]. Jego rzeźby znajdują się w wielu muzeach, galeriach i zbiorach prywatnych. Wystawiał prace we Francji, Brukseli, Szwajcarii, Niemczech oraz Stanach Zjednoczonych[6]. Mini-galerię jego posągowych rzeźb stworzyli w Zawoi spokrewnieni z nim Jadwiga Zaręba (córka brata Fryderyka) i jej mąż Janusz Zaręba[9].
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]W 2005 roku otrzymał od prezydenta RP Złoty Krzyż Zasługi za zasługi w pracy artystycznej, za działalność na rzecz upowszechniania kultury ludowej[10].
W 2005 roku, z rąk Burmistrza Miasta Sanoka otrzymał Krzyż Zesłańców Sybiru[11].
W 2016 r. podczas uroczystości podsumowującej 50-lecie pracy twórczej artysta otrzymał honorowe odznaczenie Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” za wybitne zasługi na polu kultury[12].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Leszek Wątróbski, Express The Australian-Polish Magazine [online], 16 października 2017 [dostęp 2024-07-19] (pol.).
- ↑ a b c 29 czerwca 2024 roku zmarł Bogusław Iwanowski „Boguś” [online], GOK Tyrawa, 3 lipca 2024 [dostęp 2024-07-29].
- ↑ Jadwiga Zaręba, Listy do Jagódki. Pamiętnik dla wnuków, Ridero, 2019, ISBN 978-83-8189-455-5 [dostęp 2024-07-19] (pol.).
- ↑ Witold Laskowski, Gułag Putina, „Wprost”, 30 kwietnia 2006 [dostęp 2024-07-19] (pol.).
- ↑ Stanisław Siwak, Bogusław Iwanowski sławi Tyrawę Wołoską, „Nowiny24”, 28 października 2013 [dostęp 2024-07-29] (pol.).
- ↑ a b Monika Wojtaś, Utrwala w drewnie historię i dzieje wielkich Polaków [online], TVP Rzeszów, 22 marca 2015 (pol.).
- ↑ Aneta Gieroń, W galerii rzeźby u Bogusia Iwanowskiego z Tyrawy [online], Biznes i Styl, 28 marca 2021 [dostęp 2024-07-19].
- ↑ Andrzej Potocki, Majster Bieda czyli zakapiorskie Bieszczady, wyd. VII, Carpathia, 2022, s.153-155, ISBN 978-83-948772-2-4 [dostęp 2024-07-19] (pol.).
- ↑ Dominika Zaręba, Małopolska w rytmie eko, Fundusz Partnerstwa, Urząd Marszałkowski Województwa Małopolskiego, Kraków, 2022, s. 51, ISBN 978-83-958359-5-7 [dostęp 2024-07-19] (pol.).
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 8 lipca 2005 r. o nadaniu odznaczeń, „Monitor Polski”, 2005 nr 73 poz. 997, 8 lipca 2005, poz. 197 [dostęp 2024-07-19] (pol.).
- ↑ Zarządzenie Burmistrza Miasta Sanoka, 10 listopada 2005 [dostęp 2024-07-19] (pol.).
- ↑ Lista laureatów Medalu Zasłużony Kulturze Gloria Artis [online], Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, 5 kwietnia 2024 [dostęp 2024-07-19] (pol.).